Ωραία, φθηνά ρούχα για όλους μας, παντού σε όλον τον κόσμο. Σε τιμές προσιτές και για όσους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να διαβούν την πόρτα μιας επώνυμης μάρκας.

Ο δημοκρατικός εξισωτισμός που προκαλεί η μαζική παραγωγή στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτης μας.

Πόσοι, όμως, έχουμε αναρωτηθεί σε τι συνθήκες παράγονται ώστε να κοστίζουν τόσο λίγο; Οι πιο υποψιασμένοι κάτι έχουν ακούσει ή έχουν διαβάσει για τα γιγαντιαία εργοστάσια σε χώρες της Ασίας που ντύνουν τη Δύση. Μέχρι εκεί.

Ποιο είναι το πραγματικό κόστος του made in…; Όχι μόνο σε χρόνο και χρήμα, αλλά σε ανθρώπινες ζωές;

Το μάθαμε με δραματικό τρόπο, με την καταστροφή του Rana Plaza, πριν από δύο χρόνια στο Μπαγκλαντές. Δυστυχώς, η ανθρώπινη ζωή ακόμη και σαν είδηση μετράει διαφορετικά, αναλόγως πού έχεις γεννηθεί, τι χρώμα έχεις, αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, γνωστός ή άγνωστος.

Οι χίλιοι τόσοι νεκροί και αγνοούμενοι από την κατάρρευση του εργοστασίου ήταν αρκούντως πολλοί για να αναζητηθούν οι αιτίες, να κινητοποιηθούν οργανώσεις, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, να πληρώσουν οι παραγγελιοδόχοι. Αλλά και να βελτιωθούν οι συνθήκες σε αρκετές αλυσίδες μαζικής παραγωγής. Ωστόσο, εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να δουλεύουν 10 και 12 ώρες για λίγα δολάρια το μήνα, χωρίς ασφάλιση, σε επισφαλή κτήρια, με ανύπαρκτες συνθήκες προστασίας της υγείας τους, με την απειλή της απόλυσης να αιωρείται διαρκώς, αν δεν ανταποκριθούν στις νόρμες παραγωγής. Ζουν και πεθαίνουν εκεί, πάνω από τη ραπτομηχανή και τα συσκευαστήρια, όπως απέδειξε η περίπτωση του Rana Plaza και πόσων άλλων άγνωστων τραγωδιών.

Ποια είναι η λύση;

Να σταματήσουμε να αγοράζουμε φθηνά ρούχα; Όχι. Η παραγωγή τους δίνει δουλειά σε τεράστιους πληθυσμούς που αλλιώς θα πέθαιναν της πείνας. Το ζητούν άλλωστε και οι ίδιοι. Ταυτοχρόνως όμως ζητούν να ασκηθούν πιέσεις στις εταιρίες να αναλάβουν μέρος της ευθύνης για τις συνθήκες υπό τις οποίες αποκομίζουν τα κέρδη τους.

Να ελεγχθούν -και υπάρχουν οι θεσμισμένοι Οργανισμοί- οι κυβερνήσεις των χωρών τους για την εργασιακή πολιτική τους. Δεν είναι εύκολο, δεν μπορεί να γίνει γρήγορα, ίσως και ποτέ.

Χρειάζεται να αντιστρέψουμε το ”Φαινόμενο της Πεταλούδας”.

Κάθε φαινομενικά ασήμαντη αλλαγή, μπορεί να σώσει ανθρώπινες ζωές. Αν μας νοιάζει.

Μην χάσεις  το ντοκιμαντέρ ” Made in Bangladesh”, 5/10/2015, στις 23.20 στον ΑΝΤ1.  

Τα νέα είναι «καλά»: οι ανεπτυγμένες χώρες, μετά από πέντε χρόνια, αποφάσισαν να εγκύψουν  με στοργή και ευσπλαχνία στο δράμα των προσφύγων.Θα τους παράσχουν, λέει, ανθρωπιστική βοήθεια και το δικαίωμα να διέλθουν με τα λασπωμένα παπούτσια τους το σαλόνι τους…

Κι εμένα γιατί μου ηχεί ως πλεονασμός αυτό το «ανθρωπιστική» μαζί με το «βοήθεια»; Γιατί μου φαίνεται ότι από το δικαίωμα του να λέγεσαι άνθρωπος πηγάζει και η υποχρέωση να το επιβεβαιώνεις έμπρακτα καθημερινά;

Κι αναρωτιέμαι ακόμα αφελώς πώς και δε σκέφτηκαν να λύσουν το πρόβλημα στη ρίζα του, μεριμνώντας για την επικράτηση της ειρήνης και συνδράμοντας για την αποκατάσταση αυτών των ανθρώπων στον τόπο τους;

Η απάντηση είναι μία και είναι «σοσάκι» σε όλες τις εξετάσεις που έχει δώσει η ανθρωπότητα, όπου «κόβεται» η ανθρωπιά και προβιβάζεται η ύλη. Τα κέρδη από τη διεξαγωγή των πολέμων είναι πολύ πιο σημαντικά από τις δαπάνες για την αποκατάσταση των συνεπειών τους.

Έτσι, με ένα κουτί προμήθειες και μια κουβέρτα οι Μεγάλοι θα διασφαλίσουν τον ήσυχο ύπνο τους τυλιγμένοι στα πουπουλένια τους παπλώματα.

Με μια κουβέρτα θα ζεστάνουν και θα αποκοιμίσουν τη συνείδησή τους, νανουρίζοντας παράλληλα την οργή των πολλών.Είναι η ίδια κουβέρτα που θα τυλίξει τα άψυχα κορμάκια, γιατί φαίνεται ότι ο θάνατος ευαισθητοποιεί πιο πολύ από την ίδια τη ζωή.

Είναι η κουβέρτα που θα γίνει κρεβάτι πάνω στο χώμα, τέντα για προστασία από τον ήλιο, υπόστεγο μια βροχερή μέρα, παιχνίδι μια στιγμή ανεμελιάς, μητρική αγκαλιά τη στιγμή της ορφάνιας.

Είναι η ίδια κουβέρτα που έφτιαξαν κάποια παιδικά χεράκια στο Μπαγλαντές, στο Πακιστάν και σε άλλους φορολογικούς παράδεισους των λίγων και κολάσεις των πολλών.

Είναι η κουβέρτα που σκεπάζει τα πόδια μου,όταν ξαπλωμένη στον καναπέ μου παρακολουθώ ειδήσεις τρώγοντας πατατάκια.

Είναι η κουβέρτα που με πνίγει τις νύχτες τυλιγμένη γύρω από το λαιμό μου κι όταν ξυπνώ, δεν είναι πια εκεί.

Είναι η κουβέρτα με την οποία προσπαθούν να ζεσταθούν όσοι αγωνίζονται, αλλά ποτέ δε μοιάζει αρκετή, γιατί όσο την τραβούν από τη μια, τόσο ξεσκεπάζει κάποιο άλλο σημείο του σώματός τους.

Αυτήν τη κουβέρτα θα προσφέρω κι εγώ κοκκινίζοντας από ντροπή που δεν μπορώ να προσφέρω πολλά περισσότερα, που ό,τι και να κάνω μου φαίνεται λίγο.

Κοκκινίζοντας από θυμό που νιώθω πως τα πράγματα δε γίνονται καλύτερα.

Κοκκινίζοντας από τη θέρμη της ελπίδας ότι είμαστε πολλοί που θα ενώσουμε τις κουβέρτες μας, ότι είμαστε αρκετοί που προσπαθούμε να ζεστάνουμε το διπλανό μας, να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς κουβέρτες…

Photo credits:

1. Κelly Perrou/ActionAid

2. Mike Noyes/ActionAid

3. Gerasimos Kouvaras/ActionAid

4. Gerasimos Kouvaras/ActionAid

Ο κόσμος γίνεται όλο και χειρότερος, όλο και πιο άδικος, ε; Εντάξει δεν υπάρχει μια εύκολη απάντηση, διότι ενώ εμείς βρισκόμαστε σε κρίση, άλλες περιοχές βρίσκονται σε άνθιση… Υπάρχει, όμως, κάτι που πρέπει να μας γεμίζει αισιοδοξία: η πείνα σε παγκόσμιο επίπεδο μειώνεται.

Πριν από 15 χρόνια τα κράτη μέλη του ΟΗΕ αποφάσισαν ότι θα πρέπει σε παγκόσμιο επίπεδο το ποσοστό των ανθρώπων που πηγαίνουν για ύπνο πεινασμένοι, να μειωθεί στο μισό του ποσοστού των υποσιτισμένων του 1990, μέχρι φέτος. Από το 2000, 193 χώρες έχουν συμφωνήσει ότι θα το προσπαθήσουν. Και τα κατάφεραν… σχεδόν!

Η πείνα μειώνεται!

Το 1990, το 23,3% του τότε πληθυσμού του αναπτυσσόμενου κόσμου υποσιτίζονταν. Τα πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι τώρα βρισκόμαστε στο 12,9%. Για τον παγκόσμιο πληθυσμό, τα ποσοστά είναι από 18,6% σε 10,9%. Από τις 129 χώρες που παρακολουθεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), 79 έπιασαν το στόχο.

Σε απόλυτα νούμερα αυτό σημαίνει ότι από το 1990, 219 εκατομμύρια λιγότεροι άνθρωποι πεινούν, μειώνοντας τον αριθμό των ανθρώπων που υποσιτίζονται σε 795 εκατομμύρια.

Λιγότερα παιδιά πεινούν!

Για τα παιδιά κάτω των 5 ετών, από το 1990 μέχρι το 2013, το ποσοστό του υποσιτισμού έπεσε από το 25% στο 15%.

Ναι, ο αριθμός αυτός εξακολουθεί να είναι τεράστιος και ορισμένες περιοχές του κόσμου, όπως η Υποσαχάρια Αφρική, έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους. Επιπλέον, η παγκόσμια οικονομική κρίση μείωσε την πρόοδο, ενώ τα ακραία καιρικά φαινόμενα επιδείνωσαν την κατάσταση. Φέτος 24 Αφρικανικές χώρες αντιμετωπίζουν επισιτιστική κρίση.

Όμως, όπως αναφέρει ο José Graziano da Silva, γενικός διευθυντής του FAO, «το γεγονός ότι σχεδόν πετύχαμε τον στόχο για την πείνα μας δείχνει ότι είναι δυνατό να εξαφανίσουμε τη μάστιγα της πείνας μέσα στη διάρκεια της δικής μας ζωής.»

Πολλές χώρες που αποφάσισαν να λάβουν μέτρα για να μειώσουν την πείνα, έφεραν αποτελέσματα και έτσι τα παιδιά και οι γονείς τους ζουν καλύτερα και περισσότερο.

Επομένως, δεν το βάζουμε κάτω, αλλά αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο χωρίς πείνα με την ελπίδα ότι μέσα στη διάρκεια της ζωής μας θα την εξαφανίσουμε.

Η ActionAid δουλεύει συστηματικά για την εξαφάνιση της πείνας. Όπως για παράδειγμα στην παραγκούπολη Mukuru του Ναϊρόμπι, όπου ζουν 600.000 άνθρωποι. Η ActionAid στηρίζει το κέντρο Ruben που παρέχει εκπαίδευση και υπηρεσίες υγείας, οικονομικές και κοινωνικές υπηρεσίες. Η Christina (στην πρώτη φωτογραφία) δουλεύει στο εργαστήριο παραγωγής φυστικοβούτυρου και μας λέει σήμερα βγάζει τα δικά της χρήματα και με ψυχοκοινωνική στήριξη έχει σταθεί στα πόδια της.

Γίνε Ανάδοχος Παιδιού τώρα: www.actionaid.gr/anadoxi

…………………………………….

Infographics: Τάσος Παπαϊωάννου/ ActionAid 

Φωτογραφία: Georgina Goodwin/ActionAid

Πηγές:

http://qz.com/414254/the-world-has-gotten-a-lot-less-hungry/

http://www.fao.org/hunger/en/

http://www.fao.org/news/story/en/item/288229/icode/

«Δεν υπάρχει φαγητό, αλλά δόξα τω θεώ που φτάσαμε ζωντανοί» 

Νομίζω ότι αυτή η φράση είναι αντιπροσωπευτική των όσων νιώθουν οι πρόσφυγες στη Μυτιλήνη. Ανήκει στη Shefqe από το Αφγανιστάν. Ήρθε με τον άντρα της και τα 2 τους παιδιά από το Αφγανιστάν. Τους πήρε 22 μέρες για να φτάσουν στην Ελλάδα κι εγώ τους συνάντησα στο κέντρο καταγραφής της Μόρια.

Η οικογένεια της Shefqe. Ο Bashir, 29 ετών,κρατά αγκαλιά την 2,5 ετών κόρη τους Zaahra και η Shefqe το 7 μηνών μωρό τους Hamid.

Υπάρχουν 2 κέντρα καταγραφής, η Μόρια για τους μη Σύριους και το Καρά Τεπέ για τους Σύριους. H Λέσβος είναι απλώς ο πρώτος ευρωπαϊκός σταθμός των προσφύγων. Κανένας δεν θέλει να μείνει στην Ελλάδα, θέλουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Πρέπει, λοιπόν, να καταγραφούν για να πάρουν το πολυπόθητο χαρτί που θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν.

Στη Μόρια υπάρχουν παντού σκουπίδια γύρω μας κι η άσχημη μυρωδιά κατακλύζει την ατμόσφαιρα. Σκουπίδια, τέντες, containers, απελπισία.

 Στην oυρά καταγραφής της Μόρια.

Κι όμως, η Sefqe είναι ευγνώμων που είναι ζωντανοί. Γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Ο Bashir, ο άντρας της, έχει μια σφαίρα στο δεξί ώμο από τους Ταλιμπάν και τον θείο τους τον σκότωσαν πέρσι. Στο ταξίδι τους για την Ελλάδα πέρασαν τα σύνορα Ιράν-Τουρκίας με τεράστιο κίνδυνο. Η βάρκα από την Τουρκία για Μυτιλήνη έμπαζε νερά. Ναι, το ότι είναι ζωντανοί, είναι ένα μικρό θαύμα. Όπως και το ότι η μικρή της κόρη, η Sonaya έχει όρεξη για παιχνίδι μέσα στο camp. Μου τραβάει το στυλό κι η μαμά της χαμογελά: «Στη Sonaya αρέσει να ζωγραφίζει». 

Ο Ryad είναι έτοιμος να στηθεί σε μια ουρά εκατοντάδων ατόμων για να καταγραφεί. Είναι από το Ιράκ κι έχει ένα απλό όνειρο «να ζήσω κάπου όπου να μπορώ να προστατεύσω τα παιδιά μου και να ζήσω σαν άνθρωπος» Αυτό μου απαντά όταν τον ρωτώ ποιός είναι ο τελικός του προορισμός. Και συνεχίζει «βλέπεις στη Μοσούλη αν έβγαινα έξω ξυρισμένος το ISIS θα με μαστίγωνε.” 

Η 5χρονη Rahf στην αγκαλιά του μπαμπά της,Ryad. 

Ο Ryad είναι επίσης ανακουφισμένος «επιτέλους έφτασα». Μετά από όλα όσα έχουν περάσει, οι άνθρωποι δεν χάνουν την ελπίδα τους. Χαμογελούν ανακουφισμένοι και κάνουν όνειρα. Αυτό με αφήνει άφωνη. Και το θαυμάζω με όλη μου την καρδιά. Κι επίσης με κάνει να ντρέπομαι λιγάκι. Τον περασμένο Ιούλιο όταν η Ελλάδα αντιμετώπιζε την απόλυτη χρεωκοπία είχα χάσει και την ελπίδα και τον ύπνο μου.

Είχα, όμως, στ’ αλήθεια χάσει κάτι; Οι πρόσφυγες έχουν χάσει τα πάντα. Και μας χρειάζονται. Η ActionAid ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει. 

Το κέντρο ημέρας της ActionAid για τις γυναίκες & τα μωρά τους στο κέντρο υποδοχής προσφύγων του Καρα Τεπέ. 

Πώς έφτασαν στη Λέσβο ο Ryad και η Shefqe; Τι χρειάστηκε να περάσουν απλώς για να φτάσουν τελικά στην ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται στη Λέσβο; Περισσότεροι από 268.000 πρόσφυγες έχουν έρθει από τις αρχές του έτους στη Λέσβο καραβοτσκισμένοι, περνώντας από απέναντι, από την Τουρκία. 

Φτάνοντας στη Λέσβο με βάρκα όπως χιλιάδες πρόσφυγες καθημερινά. Σκάλα Συκαμιάς. 

Γενναίοι άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω κι αποφασίζουν να αφήσουν εμπόλεμες ζώνες, τη Συρία στην πλειονότητα τους, αλλά και το Ιράκ,το Αφγανιστάν και το Ιράν κι έρχονται με μια φουσκωτή βάρκα που ξεχειλίζει ζωές και τα λιγοστά υπάρχοντα τους χωμένα σε μια μικρή τσάντα. Τους παίρνει περίπου 20 μέρες για να έρθουν από τις χώρες τους στην Ελλάδα περνώντας από τα ενδιάμεσα σύνορα, περπατώντας για ώρες, μην γνωρίζοντας αν τελικά θα τα καταφέρουν…

Και μετά, αφού αποχαιρετήσουν την παλιά τους ζωή, συγγενείς, φίλους, το σπιτικό τους, οικογενειακές φωτογραφίες, τα ρούχα των παιδιών και τα δώρα του γάμου, μετά έρχεται η ώρα να ρισκάρουν τη ζωή τους. Το κάνουν τη στιγμή που μπαίνουν στη βάρκα που θα τους περάσει από την Τουρκία στην Ελλάδα. 50-60 άτομα στοιβάζονται σε μια βάρκα που δεν χωράει ούτε τα μισά. Οι διακινητές τους πετάνε τα όποια πράγματα έχουν για να ελαφρύνει η βάρκα. Ξεκινάνε. Κάποτε η βάρκα μπάζει νερά, κάποτε η μηχανή χαλάει. Κάποιοι τα καταφέρνουν και φτάνουν ως τη Μυτιλήνη. Κάποιοι άλλοι, όχι. Αφήνουν την τελευταία τους πνοή στη Μεσόγειο της ντροπής, στην Ευρώπη της ντροπής, το 2015. 

Όσοι τα καταφέρνουν φτάνουν σε κάποια ακτή της Μυτιλήνης. Είναι βρεγμένοι και ταλαιπωρημένοι. Κάποιοι βγαίνουν από τη βάρκα ανακουφισμένοι, άλλοι ενθουσιασμένοι κι άλλοι τρέμουν, δεν μπορούν να πιστέψουν ότι είναι ζωντανοί. Ήμασταν εκεί όταν έφθασαν 2 βάρκες με διαφορά 30 λεπτών. 

 Ένας πατέρας κλαίει κι αγκαλιάζει το παιδί του. Μια γιαγιά είναι λιπόθυμη. 

Τα κέντρα καταγραφής απέχουν από 44-57 χλμ από τη βόρεια ακτογραμμή της Μυτιλήνης. Μετά το σοκαριστικό ταξίδι τους με τη βάρκα κάποιοι αρχίζουν να περπατούν την απόσταση. Κάποιοι θα την περπατήσουν ολόκληρη. Άλλοι θα περιμένουν τα ειδικά για το σκοπό λεωφορεία που έχουν προσφέρει οργανώσεις. Κάποια στιγμή φτάνουν στα κέντρα καταγραφής.Αυτή είναι η καθημερινότητα στη Λέσβο. 

Βοήθησε μας να την αλλάξουμε. Κάνε την δωρεά σου σήμερα στο πρόγραμμα μας. 

Photographer’s Credit:

George Makkas/Panos Pictures/ActionAid

Θα ξεκινήσω ανάποδα: από το αεροπλάνο της επιστροφής. Λίγο μετά την απογείωση οι οθόνες του άρχισαν να προβάλουν μια σειρά για τις ζωές των δισεκατομμυριούχων και τα προβλήματα τους. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να βρεις το καλύτερο loft στο κέντρο του Μανχάταν; Να επιλέξεις το πιο μοντέρνο γιοτ και να ξέρεις πώς θα συντηρήσεις καλύτερα την συλλογή πολυτελών αυτοκινήτων σου;

Οι σπουδαίοι Μάγια κι εμείς

Πίσω στη Γουατεμάλα τώρα και μια μέρα πριν εγώ και άλλοι 28 Ανάδοχοι Παιδιού και προσωπικό της ActionΑid Ελλάς  χαιρετούσαμε τις οικογένειες που για πέντε μέρες δέχτηκαν να μας φιλοξενήσουν στο χωριό τους στα απόκρημνα βουνά της χώρας. Οικογένειες που ανήκουν στον αυτόχθονα πληθυσμό της χώρας. Δηλαδή Μάγια. Δηλαδή απόγονοι ενός από τους σπουδαιότερους πολιτισμούς του Δυτικού Ημισφαιρίου. 

Τους χαιρετούσαμε με αγκαλιές και δάκρυα γιατί, αν και μόλις πέντε οι μέρες, έφτασαν για να τους γνωρίσουμε, να τους ακούσουμε, να νιώσουμε τις αγωνίες τους και τα όνειρά τους για το μέλλον τους.  Το όνειρο του Ντιέγκο για παράδειγμα, του πατέρα της οικογένειας που φιλοξένησε εμένα και τον Αντώνη είναι να καταφέρει να τελειώσουν όλα τα κορίτσια του το σχολείο και να μην βιαστούν να παντρευτούν. Η ελπίδα του Mιγκέλ στο σπίτι του οποίου φιλοξενήθηκαν η Άνσυ και ο Γιάννης είναι να επιστρέφει ζωντανός στην οικογένειά του κάθε φορά που πάει στο βουνό να σκάψει για πέτρες, γιατί όπως μας εξήγησε οι κατολισθήσεις στην περιοχή είναι μεγάλες και έχουν προκαλέσει πολλούς θανάτους εργατών.

Η περιθωριοποίηση και τα προβλήματα

Οι αυτόχθονες της Γουατεμάλας μαζί με τους μετανάστες από τις γύρω χώρες της Κεντρικής Αμερικής, είναι τα πιο φτηνά εργατικά χέρια της χώρας. Τα εργατικά τους δικαιώματα καταπατώνται σε μόνιμη βάση. Οι ίδιοι ζουν περιθωριοποιημένοι και χωρίς πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μη ύπαρξη μεταφραστών στα νοσοκομεία. Καθώς οι αυτόχθονες δεν μιλούν ισπανικά αλλά κιτσέ (μία από τις γλώσσες των Μάγια) μέχρι και σήμερα αδυνατούν να συνεννοηθούν με το ιατρικό προσωπικό. Σε ακόμα δεινότερη θέση βρίσκονται οι αυτόχθονες γυναίκες, οι οποίες εκτός όλων των άλλων προβλημάτων έχουν να αντιμετωπίσουν και την ενδοοικογενειακή βία.

Ένα από τα βράδια στο σπίτι του Ντιέγκο και της ντόνια Μαρία αφού φάγαμε τα φασόλια και τις παραδοσιακές τορτίγιας γύρω από την εστία της κουζίνας που  χρησίμευε και για σόμπα, ο Ντιέγο μας ρώτησε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Φυσικά και δεν ήξερε πού είναι η Ελλάδα. Ήξερε όμως ότι η Ευρώπη είναι από την άλλη πλευρά του ωκεανού. Του είπαμε για την προσφυγική κρίση. Κούνησε λυπημένα το κεφάλι και είπε «παντού υπάρχουν προβλήματα, αλλά εμείς πρέπει να είμαστε δυνατοί για να τα ξεπεράσουμε».

Κι εσύ;

Ξαναθυμήθηκα αυτά τα λόγια την ώρα που έβλεπα αυτή τη σειρά στο αεροπλάνο. Ο πρωταγωνιστής έτρεχε από μεσίτη σε μεσίτη για να βρει το πιο ηλιόλουστο διαμέρισμα στο κέντρο της Νέας Υόρκης ενώ ο Μιγκέλ περπατούσε κάθε μέρα δύο ώρες για να φτάσει στο βουνό και να σπάσει πέτρες επί δέκα ώρες για να μπορέσει να ταΐσει την οικογένειά του.

Φυσικά ότι ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω έχει σοβαρότερα προβλήματα από αυτά που έχεις εσύ δεν κάνει τα δικά σου λιγότερο σημαντικά.  Πέντε μέρες όμως μακριά από τις ανέσεις του σπιτιού σου, ζώντας μαζί με τους λιγότερο τυχερούς αυτού του κόσμου, είναι αρκετές για να αναθεωρήσεις τις καταστάσεις της ζωής σου και  να επαναπροσδιορίσεις τις προτεραιότητες σου. Είναι αρκετές για να σε βγάλουν από τον μικρόκοσμό σου και ίσως να σε κάνουν λίγο καλύτερο άνθρωπο. Είναι αρκετές για να μην σε αφήνουν να ξεχνάς μέσα στους «τρελούς» ρυθμούς στους οποίους ζεις τους πιο αδικημένους αυτού του κόσμου.

Εγώ, ευτυχώς, έχω βρει τον τρόπο να μην τους ξεχνώ, μέσω της Αναδοχής Παιδιού και σε κάθε ταξίδι μου με την ActionAid ξαναθυμάμαι γιατί αξίζει να το κάνεις κι εσύ.

Τι σχέση έχει η ActionAid με την κλιματική αλλαγή; Δεν υπάρχει μέρος της ζωής όλων των ανθρώπων της γης που να μην έχει σχέση με την κλιματική αλλαγή. Η τροφή που τρώμε, το νερό που πίνουμε, η ενέργεια που καταναλώνουμε, οι ασθένειες που αντιμετωπίζουμε, τα σκουπίδια που παράγουμε όλα σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή, εδώ και παντού.

Η ActionAid μιλούσε για την κλιματική αλλαγή από τότε που οι κυβερνήσεις και οι μεγάλες εταιρείες αντιστέκονταν σθεναρά ακόμα και την ύπαρξή της. Λες κι αν κλείναμε τα μάτια, θα εξαφανιζόταν…

Οι άνθρωποι στις κοινότητες που στηρίζει η ActionAid αντιμετωπίζουν εδώ και χρόνια τις επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών στη ζωή τους.

Όπως για παράδειγμα η Safia, που κρατάει τη φωτογραφία της νεκρής κόρης της Ρίμα που παρασύρθηκε από τα νερά όταν ο κυκλώνας Sidr χτύπησε το 2007 το χωριό της στο Νότιο Μπαγκλαντές.

credit: Mahmud /MAP/ActionAid

Η 72χρονη Bineta Fall φωτογραφίζεται στο χωράφι της στο νησί Baout στη Σενεγάλη. Ήταν η τελευταία που κατάφερε να φυτέψει ρύζι πριν από δεκαετίες. Το νησί που μπορούσε να θρέψει τους κατοίκους του, τώρα υφίσταται τις επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών εξαιτίας της ανόδου τους ύψους της θάλασσας, της αλάτωσης των εδαφών και της αστάθειας των βροχοπτώσεων.

credit: Clément Tardif/ActionAid

«Έχουμε 30 χρόνια να καλλιεργήσουμε» εξηγεί. «Εκείνα τα χρόνια δεν χρειαζόταν να αγοράζουμε εισαγόμενο ρύζι. Τρώγαμε αυτό που καλλιεργούσαμε και έφτανε για ολόκληρη τη χρονιά.»

Εγκαταλειμμένο χωριό στο νησί Fayako στη Σενεγάλη, όπου ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας.

credit: Clément Tardif/ActionAid

Η 60χρονη Bengalata από την περιοχή Orisa φωτογραφίζεται μπροστά σε ένα πηγάδι που έχει βάθος 40 μέτρα κι έτσι είχε νερό κατά τη διάρκεια του καύσωνα που έπληξε την Ινδία το καλοκαίρι, που προκάλεσε το θάνατο περισσότερων από 2500 ανθρώπων.

credit: Florian Lang/ActionAid

Σε όλες τις κοινότητες όπου δουλεύει η ActionAid πρέπει να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή. Σε όλες πρέπει να βρει συγκεκριμένες λύσεις μαζί με τους κατοίκους που να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που προκύπτουν σε κάθε περιοχή. Για παράδειγμα την περιοχή της Safia στο Μπαγκλαντές φτιάχνει καταφύγια και υπερυψωμένους δρόμους ώστε να καταφεύγουν οι άνθρωποι όταν έρχεται κυκλώνας. Στη Σενεγάλη έχει πρόγραμμα αντιμετώπισης της αλάτωσης των εδαφών και της ξηρασίας με προγράμματα βιολογικής καλλιέργειας και στην Ινδία πιέζει μαζί με τους κατοίκους ώστε η κυβέρνηση να φτιάχνει βαθιά πηγάδια που να μην επηρεάζονται τόσο από την ξηρασία.

Η ActionAid βρίσκεται ήδη στο Παρίσι για τη συνάντηση για την κλιματική αλλαγή και πιέζει για δίκαιες λύσεις ώστε ο πλανήτης μας να μην γίνει η κόλαση που προβλέπει η επιστήμη. 

Η Lina Abuaisheh είναι 24 ετών από τη Χεβρώνα της Δυτικής Όχθης στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Δουλεύει με την ActionAid Παλαιστίνης στην ομάδα Αναδοχής Παιδιού. Πήγε στη Λέσβο για 3 εβδομάδες για να βοηθήσει στα δύο κέντρα ημέρας της ActionAid για τις γυναίκες και τα μωρά τους στο Καρά Τεπε και τη Μόρια της Λέσβου.

«Υπήρχε ανάγκη για μια αραβόφωνη γυναίκα στη Λέσβο και όταν η ActionAid Ελλάς έστειλε μήνυμα στην ActionAid Παλαιστίνης πολλές από εμάς θέλαμε να πάμε. Ήμουν η τυχερή γιατί το πρόγραμμά μου, μου το επέτρεπε και έτσι ήρθα στην Ελλάδα. Νιώθω πολύ κοντά στους πρόσφυγες, γιατί είμαι Παλαιστίνια και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις το σπίτι σου.» 

Όταν έφτασα στο νησί η κατάσταση ήταν χαοτική

«Όταν πρωτοέφτασα στο νησί, η κατάσταση ήταν χαοτική γιατί άλλαζε κάθε μέρα και έπρεπε να σιγουρευόμαστε ότι δίνουμε στους πρόσφυγες τις σωστές πληροφορίες. Μια μέρα η καταγραφή γίνονταν μόνο στη Μόρια και την επομένη το Καρά Τεπέ γίνονταν επίσης κέντρο καταγραφής.» 

«Έπρεπε, επίσης, να διαχειριζόμαστε το πλήθος. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Δεν είχαν το σύστημα προτεραιότητας ακόμα. Οπότε οι άνθρωποι έπρεπε να κάνουν ουρά κυριολεκτικά για μέρες. Οι ουρές ήταν τόσο μεγάλες και η κατάσταση πραγματικά χαοτική. Τα παιδιά τα έκαναν πάνω τους γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν την ουρά μόνα τους για να πάνε στην τουαλέτα. Οι άνθρωποι λιποθυμούσαν επειδή έπρεπε να περιμένουν όρθιοι για ώρες. Φοβόντουσαν τόσο πολύ ότι θα έχαναν τη θέση τους στην ουρά. Τώρα, είναι ευτυχώς καλύτερα. Όταν φτάνουν οι πρόσφυγες, παίρνουν ένα χαρτί με έναν αριθμό προτεραιότητας και εμείς, που μιλάμε αραβικά και φαρσί, τους εξηγούμε ότι αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να ακούν τις ανακοινώσεις και μετά να πάνε στην ουρά.» 

«Οι γυναίκες που φτάνουν στα κέντρα ημέρας μας έχουν την ευκαιρία να χαλαρώσουν για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Δεν χρειάζεται να ανησυχούν όλη την ώρα. Μπορούν να θηλάσουν, να αλλάξουν ρούχα και να αλλάξουν τα μωρά τους. Κι επειδή νιώθουν ασφαλείς, μας λένε τις ιστορίες τους.»

«Η ιστορία που με επηρέασε πιο πολύ ήταν μια γυναίκας στο Καρά Τεπέ, που ήταν εκεί με την 25χρονη κόρη της. Ίσως γιατί κι εγώ είμαι σχεδόν 25. Η μητέρα ήταν τόσο ψυχικά τραυματισμένη που δεν  μπορούσε να ολοκληρώσει τις προτάσεις της. Ξεκινούσε και σταματούσε. Ήταν πολύ στεναχωρημένη. Το σπίτι τους κάηκε ολοσχερώς το ίδιο και όλα τους τα υπάρχοντα. Αλλά αυτό που τη στεναχωρούσε περισσότερο ήταν ότι κάηκαν τα πιστοποιητικά της κόρης της. Τα χαρτιά που πιστοποιούσαν ότι είχε σπουδάσει. Ήταν πολύ περήφανη γι αυτό, αλλά τώρα πια δεν μπορούσε να το αποδείξει. Έμειναν στην Τουρκία για μήνες κι έκλαιγαν κάθε βράδυ πριν αποκοιμηθούν. Η γυναίκα επαναλάμβανε συνέχεια πώς ήταν η κόρη της πριν και μετά τον πόλεμο. Πόσο όμορφη ήταν με τέλειο δέρμα και ευτυχισμένη, αλλά τώρα είχε κατάθλιψη. Αυτό που με συγκίνησε ήταν ότι ήθελε να προσφέρει τα πάντα στην κόρη της. Όταν τη ρώτησα αν  μπορούσα να βοηθήσω μου είπε ότι ήθελε να αγοράσει παντελόνι για την κόρη της γιατί είχε περίοδο. Της εξήγησα πού βρίσκεται κοντά ένα κατάστημα ρούχων με καλές τιμές, αλλά μετά κατάλαβα ότι φοβόταν να πάει οπουδήποτε μόνη της. Οπότε προσφέρθηκα να πάμε μαζί. Αγόρασε το πιο όμορφο παντελόνι που βρήκε και εγώ σκεφτόμουν ότι δεν είχα κάνει αρκετά για εκείνη.» 

Πνίγηκαν 60 άνθρωποι προσπαθώντας να φτάσουν στη Λέσβο

«Η πιο σκληρή ημέρα ήταν όταν πνίγηκαν 60 άνθρωποι προσπαθώντας να φτάσουν στη Λέσβο. Οι άνθρωποι που έφταναν στα κέντρα φιλοξενίας είχαν δει το θάνατο με τα ίδια τους τα μάτια. Είχαν παλέψει για την ίδια τους τη ζωή. Έκανε πολύ κρύο και έτρεμαν, κυρίως τα παιδιά. Είχαν μελανιάσει από το κρύο. Άκουσα πολλά κλάματα μωρών όσο ήμουν στη Λέσβο, αλλά αυτά τα κλάματα εκείνη την ημέρα ήταν διαφορετικά. Μπορούσες να το ακούσεις, να το δεις στα προσωπάκια τους και στα μάτια των μητέρων τους. Σαν να γνώριζαν τι συνέβη.» 

«Το να βλέπεις με τα μάτια σου να φτάνουν τα φουσκωτά και τα σαπιοκάραβα είναι πολύ πιο δυνατό από το να το βλέπεις στην τηλεόραση. Είχα προετοιμαστεί πριν έρθω στην Ελλάδα, αλλά όταν το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια, καταλαβαίνεις το μέγεθος της τραγωδίας. Πώς οι άνθρωποι αναγκάζονται να μπουν σε αυτά τα απαίσια φουσκωτά και να ρισκάρουν τη ζωή τους. Ήταν πάρα πολύ έντονο. Οι διακινητές αναγκάζουν τις οικογένειες να χωριστούν και οι άνθρωποι φτάνουν πολύ φοβισμένοι. Είμαι Παλαιστίνια, έχω δει πολλά, αλλά αυτές οι ιστορίες με επηρέασαν πολύ.» 

«Τα παιδιά από τη Συρία έχουν επηρεαστεί τόσο από τον πόλεμο και αυτό το μακρύ ταξίδι προς την ασφάλεια. Μοιάζουν με παιδιά και συμπεριφέρονται σαν παιδιά, αλλά όταν τους μιλάς, ξαφνιάζεσαι από την ωριμότητά τους και τις μεγάλες και σκληρές λέξεις που χρησιμοποιούν. Μια ομάδα από 10χρονα και 11χρονα μου είπαν την εμπειρία τους από τον πόλεμο. Μου είπαν ότι ολόκληρη η γειτονιά τους, και τα παιδιά, αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν μια εκτέλεση. Μου είπαν πώς ο πόλεμος έχει επηρεάσει την τοπική οικονομία και πώς υπάρχει έλλειψη σε τροφή και οι τιμές των τροφίμων έχουν ανέβει στα ύψη.» 

«Τώρα που έρχεται ο χειμώνας, ανησυχώ πολύ για τους πρόσφυγες. Ό,τι και αν κάνουμε όλοι δεν είναι αρκετό. Η ελληνική κυβέρνηση και η ΕΕ πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Υπάρχει λύση γι αυτή την κρίση. Δεν είναι αδύνατον. Υπάρχει τρόπος να σώσεις αυτές τις ζωές. Με ανησυχεί, αλλά αυτό που με βοηθά εμένα και όλους όσους βοηθούν είναι η χαρά που παίρνεις όταν βοηθάς.» 

Μπορείς να βοηθήσεις κι εσύ:Στήριξε τη δράση μας για τους πρόσφυγες στη Λέσβο σήμερα κιόλας!

 Photo credits(sea): Kelly Perrou/ActionAid

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι μια τάξη σχολείου στην Γουατεμάλα; Τι χρώμα έχουν οι τοίχοι σε ένα σχολείο στην Ινδία; Πώς είναι οι στολές των μαθητών στην Τανζανία; Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι οι τοίχοι στην Γκάνα; Πώς είναι οι καρέκλες ενός Νηπιαγωγείου στο Βιετνάμ; 1 εικόνα, χίλιες λέξεις και… πολλά χρώματα στο παρακάτω φωτογραφικό ‘οδοιπορικό΄ στις τάξεις του κόσμου:

Tανζανία

Πρώτη ημέρα για τους μαθητές στο Δημοτικό Σχολείο Makuyuni και η προσήλωση είναι πολύ μεγάλη!

Ρουάντα

Κάνοντας μάθημαστο σχολείο, Nyamurimirwa,το οποίο κατασκευάστηκε με χρηματοδότηση της ActionAid ενώ τα θρανία έχουν μια πραγματικά πρωτότυπη διάταξη.

Ινδία

Το δημοτικό σχολείο στο χωριό Remodega όπου οι μαθητές καθισμένοι στο πάτωμα ετοιμάζονται να δημιουργήσουν κάτι πολύ όμορφο.

Γουατεμάλα

Oι μαθητές στο τοπικό σχολείο της περιοχής Icbolay, σε μια τυπική ημέρα στο σχολείο, παρακολουθούν με πολύ προσοχή το δάσκαλό τους.

Σιέρα Λεόνε

Στο UCB, σχολείο στην Freetown, όπου η ActionAid είχε δράση με στόχο την πρόληψη του ιού Έμπολα.

Bιετνάμ

Τα χαμόγελα είναι πολλά μέσα σε αυτό το νηπιαγωγείο της κοινότητας Lai Chau που υποστηρίζεται από την ActionAid.

Γκάνα

Αίθουσα του δημοτικού σχολείου Kyekyewere στην κοινότητα Γκα της Γκάνας που είναι φτιαγμένη από ζαχαροκάλαμο.

Credits:

1. Kate Holt/ActionAid
2. Greg Funnell/ActionAid
3. Srikanth Kolari/ActionAid
4. Greg Funnell/ActionAid
5. ActionAid
6. Vaso Vasileiou
7. Vicky Markolefa

Στην κεντρική φωτογραφία, μαθητές σε Nηπιαγωγείο στο Βιετνάμ. (credits: ActionAid)