Πάνω από 22.000 οι νεκροί μετανάστες στα νερά της Μεσογείου από το 2000 μέχρι σήμερα. Κι αυτός ο αριθμός είναι ο επίσημος, αυτός που αντιστοιχεί μόνο στα πτώματα που έχουν καταμετρηθεί.

Ανακατεμένες σκέψεις επιπλέουν στο μυαλό μου, σαν ναυαγοί που προσπαθούν να βρουν καταφύγιο σε μια στεριά λογικής. Χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες νεκροί ζωντανεύουν με τη φωνή του Αχμέτ Αβάς, πρόσφυγα από τη Σομαλία:

Σε όποιον ρωτάει:  «δεν θα ήταν καλύτερα να μείνετε σπίτι σας απ’ ότι να πνιγείτε στη θάλασσα;» εγώ απαντώ: «δεν είμαστε ηλίθιοι ούτε τρελοί. Είμαστε απελπισμένοι και καταδιωγμένοι. Να μείνουμε σημαίνει βέβαιο θάνατο, να φύγουμε σημαίνει πιθανό θάνατο. Εσύ τι θα διάλεγες; Ή καλύτερα, εσύ τι θα διάλεγες για τα παιδιά σου;»

Σε όποιον ρωτάει τι ελπίζουν αυτοί οι άνθρωποι στην Ευρώπη, αφού δεν υπάρχει δουλειά ούτε για τους Ευρωπαίους, η απάντηση είναι: «ψάχνουμε σωτηρία, μέλλον, απλά να επιβιώσουμε. Δεν είναι δικό μας σφάλμα που γεννηθήκαμε στη λάθος πλευρά, και κυρίως δεν έχετε μεγαλύτερη αξία εσείς επειδή γεννηθήκατε στη σωστή…»

«Σωστή» πλευρά, σε τι, αναρωτιέμαι Αχμέτ; Στην άρνηση ανάληψης ευθύνης για την παραγωγή εκατομμυρίων μεταναστών και προσφύγων; Εδώ και δεκαετίες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και άλλοι θεσμοί του αναπτυγμένου κόσμου, φορείς αναπτυξιακών πολιτικών που πρωτίστως εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη, ευθύνονται για το φυσικό ή οικονομικό εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων εξαναγκάζοντάς τους να αφήσουν τα σπίτια τους, αρπάζοντας τη γη τους ή στερώντας τους τα μέσα βιοπορισμού.

«Σωστή» πλευρά, σε τι; Στο να βομβαρδίζει τη Μέση Ανατολή αφήνοντας πίσω διαλυμένες δομές και κοινωνίες; Στο να εξοπλίζει κυβερνήσεις και καθεστώτα που βασανίζουν και δολοφονούν πολίτες που στερούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα;

Εμείς ζούμε σε αυτή τη «σωστή» πλευρά. Και απολαμβάνουμε εκείνα που εκατομμύρια Αχμέτ στερούνται. Η κατάσταση δεν σηκώνει ούτε δάκρυα ούτε πολλά λόγια. Δεν αξίζει, επίσης, ούτε λεπτό να χάνουμε για να απαντάμε στα παραληρήματα μίσους κάποιων συμπολιτών μας κάτω από τις φωτογραφίες με τα πτώματα των μεταναστών που κατακλύζουν το διαδίκτυο.

Πώς μπορούμε και πρέπει να δράσουμε:

• Να απαιτήσουμε ριζική αλλαγή στις Ευρωπαϊκές πολιτικές μετανάστευσης, εξωτερικής πολιτικής και διεθνούς ανάπτυξης και απόλυτη συνοχή μεταξύ τους ώστε να δίνουν λύση και όχι να μεγεθύνουν το πρόβλημα. Διάνοιξη ανθρωπιστικού διαδρόμου, τώρα! Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι εχθροί για να υψώνουμε τείχη. Δεν είναι τα σύνορα που χρειάζονται προστασία, αλλά οι ανθρώπινες ζωές!

• Να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας. Η δική μας αξιοπρέπεια μπροστά στη ζωή και το θάνατό τους, βρίσκεται στην αναγνώριση του δικού τους δικαιώματος στην αξιοπρέπεια. Είναι πολύ αργά, όμως, να το κάνουμε όταν η Οδύσσειά τους έχει φτάσει στο τέλος. Είναι εκεί, στην αρχή, που χρειάζονται πρώτα απ’ όλα τη δική μας αλληλεγγύη. Στις δικές τους κοινότητες, στη δική τους γη, στα όνειρα των παιδιών τους για μια καλύτερη ζωή, σε ένα δικαιότερο κόσμο.

Αν ξαναγεννιόμουν, θα έκανα άλλη δουλειά. Αν ξαναγεννιόμουν, θα σκεφτόμουν αλλιώς. Αν ξαναγεννιόμουν, θα τα έκανα όλα διαφορετικά… Είναι κουβέντες που ακούω συχνά σε παρέες. Και πάντα χαμογελάω συνωμοτικά. Γιατί εγώ έχω βρει το μυστικό να ξαναγεννιέμαι, ξανά και ξανά και ξανά……

Όταν αποφασίζεις πρώτη φορά να κάνεις ένα εθελοντικό ταξίδι, το πρώτο κίνητρο που σου έρχεται στο νου είναι η προσφορά, η βοήθεια, η έκφραση αλληλεγγύης. Θέλεις να συναναστραφείς ανθρώπους που γεννήθηκαν λιγότερο ευνοημένοι από σένα, να δουλέψεις σκληρά μαζί τους, ιδρώνοντας όπως αυτοί καθημερινά για την επίτευξη ενός στόχου, να τους κρατήσεις το χέρι διατρανώνοντας έμπρακτα την παρουσία σου στο πλευρό τους. Αν θέλαμε να εξετάσουμε φιλοσοφικά την έννοια της προσφοράς, σαφώς και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι μια πράξη αμιγώς και μονόπλευρα αλτρουιστική, αφού και το άτομο που προσφέρει εισπράττει με τη σειρά του την ηθική ικανοποίηση, την αίσθηση ότι γίνεται καλύτερος άνθρωπος και ότι μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση του κόσμου. Αυτό όμως που συμβαίνει στα εθελοντικά ταξίδια, είναι η πλήρης ανατροπή της σχέσης προσφοράς και ανταπόδοσης. Σε κάθε ταξίδι αντικρίζεις τον κόσμο για πρώτη φορά. Αισθάνεσαι ότι «μηδενίζεις» το μετρητή σου και μπορείς να τα ξεκινήσεις όλα από την αρχή, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, στερεότυπα, ιδεοληψίες, πεποιθήσεις που κουβαλάς ως φορτίο στη διάρκεια της ζωής σου. Γυρνάς πίσω πλήρως αναγεννημένος κι αναρωτιέσαι: πώς γίνεται να δίνεις κάτι και τελικά να γίνεσαι εσύ πιο πλούσιος;

Η διαδρομή σου στο ταξίδι ακολουθεί τα βήματα του ανθρώπου που ξεκινά τη ζωή του στον κόσμο. Στην πρώτη φάση εισπράττεις λαίμαργα ό,τι σε περιβάλλει με την επιστράτευση των αισθήσεων. Εικόνες που σε παρέπεμπαν μέχρι πρότινος σε ντοκιμαντέρ γίνονται κτήμα της δικής σου εμπειρίας. Δε θυμάσαι να έχεις ξαναδεί τόσα χαμόγελα μαζεμένα σε μια ματιά. Άραγε τα χρώματα ήταν πάντα τόσο έντονα και στον τόπο σου; Εισπνέεις μυρωδιές που αποκτούν από τώρα το άρωμα της νοσταλγίας. Στο άκουσμα πρωτόγνωρων ρυθμών αφήνεις το κορμί σου να σε καθοδηγεί, απαλλαγμένος από τις συμβάσεις της δέουσας χάρης. Αγκαλιάζεις όσο πιο πολύ μπορείς, γιατί δεν έχεις τους ανθρώπους δεδομένους. Κι έχεις στα χείλη μόνιμα μια γεύση απροσδιόριστη, που γαργαλάει τους γευστικούς σου κάλυκες και δε σε χορταίνει ποτέ. Νιώθεις ότι όλα αυτά που ζεις δεν είσαι σε θέση να τα προσαρμόσεις ακόμα σε λέξεις, να τα εκφέρεις σε λόγο, γιατί είναι όλα τόσο πρωτόγνωρα και αρχέγονα για την ύπαρξή σου.

Στο επόμενο στάδιο εξεγείρεται ολόκληρος ο συναισθηματικός σου κόσμος. Συναισθήματα έντονα και πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενα σε διακατέχουν αδιάλειπτα κι εσύ τα αφήνεις όλα να εκδηλώνονται απαλλαγμένα από τα δεσμά της εκλογίκευσης. Νιώθεις απίστευτα ευλογημένος που βρίσκεσαι εκεί και από την άλλη εύχεσαι να μην συνέτρεχαν οι λόγοι που καθιστούν την παρουσία σου αναγκαία. Αισθάνεσαι μια πρωτοφανή γαλήνη από την αρμονία της ομορφιάς του τόπου και της ζέστης των ανθρώπων και την ίδια στιγμή σε κατακλύζει το αίσθημα της οργής από τη δυσαρμονία των συνθηκών ζωής για τους κατοίκους ΕΝΟΣ τόπου, ΕΝΟΣ πλανήτη… Ελεύθερα πια, τα συναισθήματά σου, βρίσκουν την ευκαιρία να εκδηλωθούν μαζικά ζητώντας τη λύτρωση. Κλαις για μια χαμένη μέρα στο γραφείο, για έναν άνθρωπο που άφησες να φύγει από τη ζωή σου, επειδή δεν προσπάθησες αρκετά, κλαις χωρίς να ξέρεις το γιατί και είναι τα δάκρυα αυτά το νερό που θα σε βαφτίσει, να πορευτείς στο εξής ως νεοφώτιστος. Και την ίδια στιγμή σε διαπερνά το ρίγος μιας ανεξήγητης ευτυχίας. Είσαι ευτυχισμένος που βρίσκεσαι εκεί τη δεδομένη στιγμή, είσαι ευτυχισμένος που έχεις φαγητό, νερό, σπίτι, όλα τα δεδομένα και ασήμαντα που για τους περισσότερους είναι ένας αδιάλειπτος αγώνας ή και ένα μακρινό όνειρο.

Με την επιστροφή σου από το ταξίδι, έχεις περάσει στο στάδιο της ωριμότητας. Οι αισθήσεις και τα συναισθήματα έχουν κατασταλάξει αφήνοντας χώρο στις σκέψεις να εκδηλωθούν. Νιώθεις πια σοφότερος και αυτή η σοφία δεν πηγάζει από τη συσσώρευση γνώσεων, αλλά από τη συνειδητοποίηση του ίδιου σου του εαυτού. Ξέρεις πια τι είναι σημαντικό και τι όχι, θέλεις να κάνεις όσο περισσότερα μπορείς, ένα παραπάνω χαμόγελο, μια παραπάνω αγκαλιά κάνουν για σένα τη διαφορά.

Ίσως να μην μπορείς να αλλάξεις εσύ τον κόσμο, ο κόσμος όμως έχει ήδη αλλάξει για σένα. Γιατί σε ένα τόπο μακρινό ένα παιδί σε θυμάται και χαμογελάει στον ύπνο του. Και κάπου αλλού μια γυναίκα ανακατεύει το φαγητό στο τσουκάλι της και θυμάται που σου έδινε τη συνταγή. Κι ένας αγρότης περιμένει να σκάψετε μαζί το χωράφι του. Και μια νοσοκόμα χαϊδεύει τρυφερά τον τοίχο της κλινικής που ασπρίσατε παρέα. Κι ένας δάσκαλος γράφει με σταθερό χέρι στον πίνακα μιας τάξης σε μια γλώσσα που μπορεί να μην τη μιλάς, ωστόσο την καταλαβαίνεις… Αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται να μην τον αγαπάς πια περισσότερο. Κι ας έγινες αυτόπτης μάρτυρας της πιο σκανδαλώδους ατέλειας που τον διέπει. Εξάλλου, ποια καλύτερη θεραπεία για την ατέλεια υπάρχει από την ίδια την αγάπη;

Κρατάω το διαβατήριό μου σαν ληξιαρχική πράξη γέννησης. Τόπος γέννησης: Σιέρα Λεόνε. Τόπος γέννησης: Κένυα. Τόπος γέννησης: Μοζαμβίκη….. Κάποιοι πιστεύουν ότι ζούμε πολλές ζωές σε διαφορετικές διαστάσεις. Κάποιοι άλλοι ότι η πραγματική ζωή είναι μετά. Εγώ δεν ξέρω. Και ούτε και με ενδιαφέρει. Εξάλλου, εγώ έχω το μυστικό για να ζω πολλές ζωές σε μία… Αλλά μην το πείτε πουθενά!    

Στήριξε κι εσύ την ActionAid! Γίνε Ανάδοχος Παιδιού τώρα!

Έλειπα διακοπές. Εκεί που ήμουν δεν είχε καθόλου ίντερνετ. Τι να το κάνεις το ίντερνετ στις διακοπές εξάλλου; Διάβασα για τον σεισμό στο Νεπάλ στο αεροδρόμιο της Μόσχας. Λίγο πριν την επόμενη πτήση. Μέχρι τότε οι νεκροί ήταν γύρω στους 2.000. Και διπλάσιος ο αριθμός των τραυματισμένων. Όλα έδειχναν ότι τα νούμερα θα αυξάνονταν κατακόρυφα. Η καταστροφή ήταν τεράστια. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν χάσει τα πάντα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Κατά τη διάρκεια της επόμενης πτήσης το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι μπορώ να κάνω. Τι μπορούμε όλοι να κάνουμε. Η αγωνία μεγάλη. Όταν έφτασα σπίτι οι νεκροί είχαν φτάσει τις 4.000. Οι αριθμοί πια χάνουν το νόημά τους. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονταν από τα χωριά του Νεπάλ έδειχναν ισοπεδωμένα κτίρια, ερείπια και ανθρώπους να συνεχίζουν να παλεύουν σε χαλάσματα για τυχόν ζωντανούς.

Είναι η στιγμή που θες να τα αφήσεις όλα και να πας εκεί. Να βοηθήσεις τους διασώστες με τα ίδια σου τα χέρια. Αλλά ξέρεις ότι δεν θα το κάνεις. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν. Που είναι, όμως, εκπαιδευμένοι να το κάνουν. Που ξέρουν σε επείγουσες καταστάσεις, όπως είναι ο σεισμός, τι έχει προτεραιότητα. Πώς να βοηθήσουν πραγματικά τους ανθρώπους που έμειναν χωρίς τίποτα στις πρώτες αυτές ώρες του χάους.

Η ActionAid που εργάζεται χρόνια τώρα στις κοινότητες του Νεπάλ ενημέρωσε τους  υποστηρικτές της μετά από λίγες ημέρες ότι όλα τα παιδιά που συμμετέχουν στο πρόγραμμα Αναδοχής στις κοινότητες που υποστηρίζει η οργάνωση είναι καλά στην υγεία τους. Ένα ευχάριστο μέσα στην τραγωδία. Μία τραγωδία που παρακολουθούμε από μακριά, αφήνοντας τους ειδικούς να κάνουν τη δύσκολη δουλειά. Αυτοί φέρνουν την ελπίδα.

Πια έχουν περάσει τόσες μέρες μετά τον σεισμό και η ανάγκη για βοήθεια είναι ακόμα πολύτιμη. Στήριξε την προσπάθεια της ActionAid να δώσει ελπίδα στο καταστραμμένο Νεπάλ εδώ.

Εύχομαι στους ανθρώπους του Νεπάλ να ξεπεράσουν την καταστροφή όσο το δυνατόν συντομότερα και όλα να ξαναβρούν τους παλιούς τους ρυθμούς, ακόμα κι αν αυτό πρέπει να γίνει ανάμεσα στα χαλάσματα και στο χαμό των περισσότερων από 5.000 νεκρών.

Τέλος εύχομαι στους ανθρώπους που δουλεύουν για να τους βοηθήσουν, στους ανθρώπους των οργανώσεων όπως η ΑctionAid κουράγιο, αντοχή και δύναμη στο δύσκολο έργο τους. Συνεχίστε να μας δίνετε ελπίδα. 

Κάπου, κάποτε, σε ένα μέρος παραθαλάσσιο, η θάλασσα τραβήχτηκε στα ανοιχτά. Το φαινόμενο της παλίρροιας είχε σαν αποτέλεσμα εκατομμύρια αστερίες που βρίσκονταν στα ρηχά, να αργοπεθαίνουν στην άμμο. Κόσμος μαζεύτηκε στην ακτή και κοιτούσε το θλιβερό αυτό θέαμα. Κάπου εκεί, ένα παιδί προχώρησε μπροστά, έσκυψε, έπιασε έναν αστερία και τον πέταξε με όλη του τη δύναμη προς τα ανοιχτά, εκεί που η θάλασσα κάλυπτε ακόμα τον πυθμένα. Έσκυψε, έπιασε και δεύτερο. Και τρίτο. Ο κόσμος στην ακτή τον παρακολουθούσε σκεφτικός. Κάποιος του φώναξε «δε βλέπεις ότι είναι μάταιο; Όσους αστερίες κι αν πετάξεις, είναι εκατομμύρια, δεν έχει νόημα.» Και το παιδί αποκρίθηκε, κρατώντας στο χέρι έναν ακόμα αστερία, έτοιμος να τον στείλει πίσω στη θάλασσα: «Ναι, αλλά για αυτόν τον αστερία έχει νόημα.»

Την αλληγορική αυτή ιστορία μας διηγήθηκε η Νάταλι από την ActionAid στη διάρκεια του εθελοντικού μας ταξιδιού στη Μοζαμβίκη για να τονίσει τη συμβολή των 27 εθελοντών σε εκείνο το ταξίδι.  Κράτησέ την, θα επανέλθω στο τέλος.

Για αυτή τη συμβολή παίρνεις την απόφαση να συμμετέχεις σε ένα εθελοντικό ταξίδι. Ωστόσο, όσα ντοκιμαντέρ κι αν δεις, όσες φορές κι αν διαβάσεις μαρτυρίες σαν αυτή εδώ για εθελοντικά ταξίδια, δεν είσαι και δε θα είσαι ποτέ προετοιμασμένος για αυτό που θα βιώσεις. Δε θα μπω στη διαδικασία να το περιγράψω, ακριβώς για αυτό το λόγο: ποτέ δε θα είσαι έτοιμος για αυτό που θα νιώσεις. Θα φωτίσω μόνο μία πτυχή. Θα νιώσεις θυμό. Πολύ θυμό.

Θα θυμώσεις γιατί θα καταλάβεις ότι τα προβλήματα που σε απασχολούν, για κάποιους ανθρώπους όπως η οικογένεια της μικρής Άλις (φωτο) είναι πολυτέλεια έστω και η σκέψη τους ότι κάπου σε κάποια μακρινή χώρα σαν την Ελλάδα υπάρχει κόσμος που όντως τον απασχολούν.

Θα θυμώσεις για κάθε φορά που άφηνες το ζεστό νερό στο μπάνιο να τρέχει πάνω σου για 5 λεπτά, όταν καταλάβεις ότι για την ίδια ποσότητα νερού (πιο βρώμικο, πιο κρύο), η Άλις θέλει 10 δρομολόγια των 2 χιλιομέτρων το καθένα για να το μεταφέρει στο σπίτι της.

Θα θυμώσεις για κάθε βιβλίο που έσκιζες/έκαιγες/πέταγες στο τέλος της σχολικής χρονιάς, όταν η Άλις αυτά τα βιβλία θα τα δώσει στην επόμενη σχολική χρονιά σε ένα μικρότερο παιδί που θα κάνει την τάξη που έκανε η ίδια πέρσι. Και ξανά, και ξανά, μέχρι να επέλθει η πλήρη φυσιολογική φθορά του βιβλίου.

Θα θυμώσεις γιατί γκρίνιαξες  στη μητέρα/γυναίκα σου που σήμερα μαγείρεψε φασολάδα και όχι μακαρόνια, όταν για την Άλις το φαγητό θα είναι πάντα το ίδιο, με 2-3 παραλλαγές, ισοβίως.

Θα θυμώσεις γιατί τα δικά σου αυτονόητα – ασφάλεια, νερό, φαγητό, ηλεκτρικό, ρούχα, κρεβάτι να κοιμηθείς – για την Άλις είναι είτε καθημερινός αγώνας κατάκτησης, είτε πολυτέλεια που δεν έζησε ποτέ.

Θα θυμώσεις γιατί το κρυστάλλινο πρόσωπο  της Άλις αλλά και όλων, μικρών και μεγάλων, απαλλαγμένο από κάθε είδους κακία, καχυποψία, φθόνο, ζήλια, ματαιοδοξία, γκρίνια δε το βλέπεις στη χώρα σου. Για την ακρίβεια δε το βλέπεις ούτε στον καθρέφτη σου.

Θα θυμώσεις γιατί η Άλις ήρθε και σε πήρε μια αγκαλιά χωρίς να σε ξέρει, όταν εσύ σε κάποιον που δε ξέρεις δε βρίσκεις λόγο να του πεις ούτε καλημέρα.

Θα θυμώσεις γιατί μετά τα τόσα γέλια της Άλις, στο τέλος της ημέρας θα καταλάβεις ότι εσύ, ο ευλογημένος που μεγάλωσες χωρίς τις δικές της στερήσεις, γελάς πολύ λιγότερο από εκείνη.

Σε ένα εθελοντικό ταξίδι της ActionAid, το όφελος είναι αμφίδρομο. Βάζεις το λιθαράκι σου για να αλλάξεις μια ανυπέρβλητη μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκες εσύ και άλλοι 30 εθελοντές δυσκολία μιας κοινότητας. Μια σχολική αίθουσα για παράδειγμα, όπως ήταν το δικό μας έργο στο Μαρακουένε της Μοζαμβίκης. Εμείς το χτίσαμε, εμείς το χρηματοδοτήσαμε, και ξέρεις πως για πάντα, κάπου σε κάποια μακρινή για σένα χώρα, η Άλις θα σε ευχαριστεί γιατί της άλλαξες μια καθημερινότητα προς το καλύτερο. Άλλαξες τον κόσμο; Όχι. Εξασφάλισες παγκόσμια ειρήνη; Ούτε. Πέταξες, όμως, έναν αστερία στη θάλασσα.

Ωστόσο, αν έπρεπε να επιλέξω έναν και μόνο λόγο για να σε παροτρύνω να συμμετέχεις σε ένα εθελοντικό ταξίδι, αυτός είναι άλλος. Και θα ακουστεί εγωιστικός, αλλά το αποτέλεσμα είναι βαθιά συλλογικό: Κάνε το για σένα. Κάνε το για σένα, κάνε το για πάρτη σου. Δεν ασχολήθηκα τυχαία με το θυμό: σταδιακά ο θυμός θα ωριμάσει, και η εμπειρία που έζησες θα σε κάνει να αναθεωρήσεις ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου και της συμπεριφοράς σου. Όταν γυρίσεις πίσω, θα είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Όχι απλά καλύτερος άνθρωπος, αλλά ένας διαφορετικός άνθρωπος. Θα το δεις στη σχέση σου με τον εαυτό σου, τα προβλήματά σου, τους γύρω σου. Και πίστεψέ με, αυτή η αλλαγή, είναι όμορφα μεταδοτική στις συναναστροφές σου με τους δικούς σου ανθρώπους.

Η ιστορία της Νάταλι είχε ένα λάθος το οποίο μπόρεσα να κατανοήσω αρκετά αργότερα, όταν είχα ήδη γυρίσει πίσω στην Ελλάδα, με όλα τα βιώματα να ωριμάζουν μέσα μου. Είχα κι εγώ την αίσθηση πως πέταξα τον αστερία στη θάλασσα. Όχι. Αυτό που απέτυχα να καταλάβω ήταν πως ο αστερίας όλο αυτό τον καιρό ήμουν εγώ. Και η Άλις ίσως να μην προλάβει να πετάξει όλους τους αστερίες αυτού του κόσμου στη θάλασσα, αλλά εσύ τουλάχιστον έχεις το προνόμιο να ξέρεις. Ναι, τώρα πια ξέρεις…

Γλυκιά μου Άλις, με πέταξες στη θάλασσα. Και θα σε θυμάμαι πάντα γι’ αυτό.

Γίνει Ανάδοχος Παιδιού και βοήθησε τη ζωή παιδιών σαν την Άλις.

Οι Έλληνες μαθητές επιστρέφουν στα σχολεία και τους ευχόμαστε ό,τι καλύτερο! Την ίδια στιγμή, στο Νεπάλ η ίδια διαδρομή έχει πολλά εμπόδια για τα παιδιά μετά από τους 2 φετινούς καταστροφικούς σεισμούς.

30.000 ερειπωμένες αίθουσες και πολλά σχολεία κλειστά άφησε ο καταστροφικός σεισμός που έπληξε τη χώρα φέτος.

Σε μια φωτογραφία που βρήκα σε blogpost του συνάδελφου από την Αγγλία Ντάνιελ το μήνυμα στον μπλε πίνακα γράφει: “Καλώς ήρθατε στο σχολείο μας”.

Πρόκειται για μία από τις 30.000 διαλυμένες τάξεις, αυτή του σχολείου στην Kot Danda.

Οι μαθητές στο Νεπάλ λαχταρούσαν να επιστρέψουν στο σχολείο και σίγουρα, σε καμία περίπτωση, τα συναισθήματά τους γι’αυτό δεν είναι παρόμοια με όσα ένιωθα για την επιστροφή στην τάξη, εκεί μέσα Σεπτέμβρη, όταν ήμουν ακόμα μαθήτρια.

Έχουν ενθουσιασμό, πάθος, χαρά που επέστρεψαν στο σχολείο μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες αφού χάρη σ’ αυτό νιώθουν να επανέρχεται η ζωή τους στους ρυθμούς που είχε πριν τους σεισμούς, παρότι τίποτα δεν είναι το ίδιο. Μια ασφαλής, σε κοντινή απόσταση από το σπίτι τους τάξη δεν είναι πλέον κάτι αυτονόητο:

Η Ιntika δεν έχει πια εφιάλτες

 «Νιώθω πιο ασφαλής τώρα που οι σεισμοί έχουν σταματήσει» μας είπε η Intika. Ο πατέρας της συμπλήρωσε ότι για περισσότερο από δύο μήνες μετά το σεισμό ξυπνούσε στη μέση της νύχτας από εφιάλτες. Την ρωτήσαμε τί της έλειψε περισσότερο μετά τους σεισμούς. Η απάντησή της; «Το σχολείο μου. Έπαιζα και κρυφτό με τους φίλους μου, Sabda και Bibasa». Το καλύτερο πράγμα που της έχει συμβεί κατά τους τελευταίους τρεις μήνες είναι ότι ξαναλειτούργησε και ξαναβρήκε επιτέλους τους συμμαθητές της.

Ταξίδι 1 ώρας η διαδρομή στο σχολείο

Μέχρι να ανοίξει το σχολείο της Isha της είχαν λείψει πολύ οι συμμαθητές της που έπαιζαν μαζί τραμπάλα. Σήμερα είναι πολύ χαρούμενη που επέστρεψε παρότι κάνει ταξίδι 1 ώρας σε απότομα μονοπάτια για να πάει και να επιστρέψει.

Τα μαθήματα δεν είναι πια όπως πριν

Ο 14χρονος Shobhit, επίσης από το Sindupalchowk, που επέστρεψε στο σχολείο αφηγείται: “Όλοι οι μαθητές στο σχολείο μου το παρακολουθούν από την πρώτη μέρα που άνοιξε ξανά. Υπήρξαν κάποιες αλλαγές, όμως. Υπάρχουν σήμερα 51 μαθητές στην τάξη μου, ενώ πριν είχαμε περίπου 30 σε μια τάξη.

Πολλοί από τους δασκάλους μας εξακολουθούν να είναι απασχολημένοι στο χτίσιμο έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε όλα τα μαθήματα. Επίσης, όταν πρόκειται να βρέξει, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να μας στέλνουν σπίτι νωρίς, για να μας προστατεύσουν από πιθανές κατολισθήσεις.»

Είμαστε δίπλα τους όσο χρειαστεί 

Η ActionAid κατασκεύασε 28 κέντρα προσωρινής μάθησης, έτσι ώστε τα παιδιά να έχουν έναν ασφαλή χώρο για να πάνε στο σχολείο μέχρι να ανοικοδομηθούν νέα μόνιμα σχολεία.

Εκτός από την υποστήριξη των κοινοτήτων σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, φροντίζουμε για την ετοιμότητα αντιμετώπισης των καταστροφών. Στο Νεπάλ, πριν το σεισμό, είχαμε εκπαιδεύσει μαθητές, ώστε να ξέρουν τι να κάνουν σε περίπτωση που συμβεί. Θα συνεχίσουμε να το κάνουμε ώστε παιδιά όπως ο Shobhit να ξέρουν πώς να δράσουν.

Τα παιδιά στο βίντεο έχουν επιζήσει όλα μετά τους σεισμούς και πολλά βοήθησαν τα μέλη της οικογένειας να παραμείνουν ασφαλή.

Δεν σταματάμε εκεί

Στην ActionAid κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να στηρίξουμε τον κόσμο που έχει πληγεί και ιδιαίτερα τα παιδιά. Μπορείς να κάνεις μια δωρεά στον ειδικό λογαριασμό για το Νεπάλ  ή να γίνεις Ανάδοχος Παιδιού αλλάζοντας την ζωή ενός παιδιού, αλλά και ολόκληρης της κοινότητάς του.

Σε περιμένουμε!

Photo credits:

Photo 1: ActionAid

Photo 2:Brian Sokol/ActionAid

Photo 3:Brian Sokol/ActionAid

Photo 4:ActionAid