camps … Αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε εμείς οι εργαζόμενοι στις οργανωμένες δομές όταν αναφερόμαστε μεταξύ μας στα λεγόμενα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων ή κέντρα προσωρινής διαμονής προσφύγων ή αν θέλετε και hot spots, που έχουν δημιουργηθεί σε όλη την Ελλάδα και φιλοξενούν τους πρόσφυγες.

Τα ονομάζουμε έτσι γιατί οι ίδιοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, που από το καλοκαίρι του 2015 φτάνουν μαζικά  στην Ελλάδα έχοντας αφήσει πίσω τους τον πόλεμο, την τρομοκρατία, τη βία και την εξαθλίωση, με επικίνδυνα για τη ζωή τους μέσα, ονομάζουν επίσης «camps», τις δομές αυτές στις οποίες διαμένουν εδώ και ενάμιση χρόνο.

Οι άνθρωποι αυτοί, κάθε βράδυ που ξαπλώνουν στα container – σπίτια τους, ονειρεύονται ένα κανονικό σπίτι, σε μια γειτονιά, με μια πλατεία για να κοινωνικοποιούνται και ένα παντοπωλείο για να ψωνίσουν τα προς το ζην. Ονειρεύονται ένα σχολείο για τα παιδιά τους και φυσικά μια αξιοπρεπή δουλειά που θα τους παρέχει μελλοντικά το ευ ζην. Ό,τι ονειρεύονται δηλαδή οι άνθρωποι… εκτός camps.

Η ActionAid Ελλάς βρίσκεται στις δομές του Σχιστού και του Σκαραμαγκά από τον Ιούνιο του 2016. Μετρώντας ήδη 12 μήνες στα camps, έχουμε ακούσει δεκάδες ιστορίες ανθρώπων, έχουμε συγκινηθεί, έχουμε χαμογελάσει έχουμε αγκαλιαστεί, έχουμε συζητήσει, έχουμε μοιραστεί, έχουμε μάθει, έχουμε υποδεχτεί και έχουμε αποχαιρετίσει, μα πάνω απ’ όλα έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι!

Δουλεύουμε με γυναίκες και κορίτσια 14 ετών και άνω. Ακούμε τις ανάγκες τους, τις υποστηρίζουμε με ψυχολόγο και κοινωνικές λειτουργούς, πραγματοποιούμε δραστηριότητες ενδυνάμωσεις, απόκτησης δεξιοτήτων και κοινωνικής κινητοποίησης. Δημιουργούμε ομάδες συζητήσεων για θέματα φύλων, σχέσεων και δικαιωμάτων και κυρίως αγωνιούμε μαζί με εκείνες για το μέλλον. Θα μπορούσαμε και εμείς να μιλάμε με τις ώρες για τις στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί τους αλλά ο καλύτερος τρόπος να το κάνουμε είναι μέσα από εικόνες!

Φτιάχνουμε ένα δάσος με τα σώματα μας – θεατρικό εργαστήρι

Χειροποίητα κοσμήματα – εργαστήρι χειροτεχνίας

«Κόκκινα χείλη φίλησα» – τραγουδάει η χορωδία μας στη γιορτή της λήξης του Ραμαζάνι Σεπτέμβριος 2016

Σύρια γυναίκα – Θέα και σκέψη προς τη θάλασσα

Αν η FIFA ήταν ποδοσφαιριστής θα είχε ήδη αποβληθεί για καθυστερήσεις.

Το Συνέδριο της FIFA που έγινε στο Μπαχρέιν στις 11 Μαΐου, ανέβαλε για μια ακόμη φορά να πάρει απόφαση στο θέμα των ποδοσφαιρικών ομάδων των παράνομων ισραηλινών εποικισμών. Η Παλαιστινιακή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έχει προσφύγει στη FIFA επειδή η ομόλογή της Ισραηλινή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία διοργανώνει αγώνες με ισραηλινές ποδοσφαιρικές ομάδες των εποικισμών,  οι οποίες αγωνίζονται στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της FIFA, κανένα κράτος-μέλος της δεν μπορεί να διοργανώσει αγώνες στην επικράτεια άλλου κράτουςχωρίς την άδειά του.

Εκτός όμως από τους κανονισμούς της FIFA, όπως επισημαίνει και το Human Rights Watch, παραβιάζονται και οι Αρχές των Ηνωμένων Εθνών για τις Επιχειρήσεις και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, καθώς:

–          οι αθλητικές εγκαταστάσεις βρίσκονται σε γη που έχει παρθεί παρανόμως από τους Παλαιστίνιους,

–          η Ισραηλινή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία εμπλέκεται σε επιχειρηματική δραστηριότητα που υποστηρίζει τους παράνομους εποικισμούς,

–          οι αθλητικές και ψυχαγωγικές υπηρεσίες που παρέχονται αφορούν μόνο τους Ισραηλινούς εποίκους και όχι τους Παλαιστίνιους κατοίκους και άρα συνιστούν κατάφωρη διάκριση.

Το ζήτημα των ομάδων των ισραηλινών εποικισμών έχει τεθεί στη FIFA εδώ και τέσσερα χρόνια, αλλά αναβάλλει συνεχώς τη λήψη της απόφασης.

Παράλληλα, οι παλαιστινιακές ομάδες και οι ποδοσφαιριστές τους υφίστανται σοβαρούς περιορισμούς στις μετακινήσεις που ενίοτε καθιστούν αδύνατη τη διεξαγωγή αθλητικών διοργανώσεων. Κατά καιρούς δε, ποδοσφαιριστές έχουν συλληφθεί, έχουν κρατηθεί χωρίς απαγγελία κατηγοριών ή δίκη, ή ακόμα έχουν τραυματιστεί ή και σκοτωθεί από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής.

H ActionAid ζητά από την Ισραηλινή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία να σταματήσει άμεσα τις δραστηριότητές της στους παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς. Και εφόσον αυτό δεν συμβαίνει υποστηρίζουμε το αίτημα οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών προς τη FIFA να θέσει εκείνη τέρμα σε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση.

Ήδη η ActionAid έχει προχωρήσει σε σχετικές ενέργειες θεσμικής πίεσης στέλνοντας επιστολές προς την Ελληνική και την Κυπριακή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, ζητώντας να πιέσουν την FIFA και να συναντηθούν με εκπρόσωπους της ActionAid για να συζητήσουν το κρίσιμο αυτό θέμα.

Μάθε τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη σήμερα και τι κάνει η ActionAid.

Διανύουμε την εβδομάδα της μεγαλύτερης γιορτής της ορθοδοξίας και λίγο πριν απολαύσουμε τον παραδοσιακό οβελία, θα ανάψουμε τα κεριά μας από το Άγιο Φως που έχει ταξιδέψει από την Ιερουσαλήμ. Από τους Αγίους Τόπους. Από την πονεμένη περιοχή της Παλαιστίνης. Εκεί που ακόμα συντελείται η μακροβιότερη κατοχή του κόσμου. Μία κατοχή που έχει κριθεί παράνομη από το Διεθνές Δίκαιο.

Οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν καθημερινά από τις πρακτικές της Ισραηλινής κατοχής. Καμία διαφορά σε θρησκείες, έθνη, λαούς, γλώσσες και σημαίες δε θα έπρεπε να το επιτρέπει αυτό. Κανένας Άγιος ή μη τόπος δε θα έπρεπε να «ποτίζεται» με αίμα. Κανένα παιδί δε θα έπρεπε να μπαίνει φυλακή. Κανένας άνθρωπος δε θα πρέπει να συλλαμβάνεται χωρίς αιτία. Και σίγουρα, κανένας άνθρωπος δε θα πρέπει να υπομένει βασανιστήρια ή να δολοφονείται.

Φωτογραφία: Πάνος Σινανίδης / ActionAid

Τέταρτη φορά στην Παλαιστίνη και ακόμα δεν μπορώ να σταματήσω αυτόν τον κόμπο που σφίγγει το στομάχι μου κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί. Άλλη μια ιστορία που ακούμε μας συγκλονίζει:

«Μεγάλωσα στον προσφυγικό καταυλισμό στη Βηθλεέμ. Οι γονείς μου ήταν πρόσφυγες του 1948. Η ζωή στον καταυλισμό ήταν δύσκολη. Οι συνεχείς εικοσιτετράωρες περιπολίες από τον Ισραηλινό στρατό δεν άφηναν περιθώρια για πολλή ελευθερία, όμως μάθαμε να ζούμε μέσα σε αυτό το περιβάλλον και να γινόμαστε πιο δυνατοί για να αντέξουμε. Ο αδερφός μου έχει πυροβοληθεί στο πόδι. Ο στρατός συνεχίζει και έρχεται μια φορά την εβδομάδα στον καταυλισμό για να πυροβολεί στα γόνατα τους έφηβους και νέους.»  

Φωτογραφία: Κωνσταντίνα Παπαδημητρίου / ActionAid

Αυτά συμβαίνουν, στη Βηθλεέμ του 2017, όπου το αστέρι δεν λάμπει πια. Τα γεγονότα αυτά, που λαμβάνουν χώρα μόλις μερικές δεκάδες μέτρα από την εκκλησία της Γέννησης του Χριστού, παραμένουν στο σκοτάδι. Και δυστυχώς, η εβδομάδα των Παθών έχει κρατήσει πολύ περισσότερο για κάποιους ανθρώπους.

Φέτος, για τους Παλαιστίνιους, η κατοχή μετράει 50 χρόνια. Η δική μου ευχή είναι να δυναμώσουμε το φως και να διώξουμε το σκοτάδι από τον κόσμο μας. Ο κόσμος μας χρειάζεται ειρήνη, χρειάζεται ελπίδα, χρειάζεται αλληλεγγύη. Χρειάζεται να αγαπάμε αλλήλους. Πραγματικά και ουσιαστικά. Χωρίς σύνορα και όρια.

Καλό Πάσχα σε όλους.

Μπορείς να γίνεις Ανάδοχος Παιδιού στην Παλαιστίνη εδώ

Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό,τραγουδήσαμε με καμάρι μαθαίνοντας τα πρώτα μας στιχάκια- κι αργότερα με αντίστοιχο καμάρι ακούσαμε τα δικά μας παιδιά να τα αναπαράγουν. Έξι στιχάκια που χωρίς να το συνειδητοποιούμε περικλείουν: την αγάπη για τη μάθηση κόντρα στο σκοταδισμό που επιβάλλουν οι κατά καιρούς δυνάστες οποιουδήποτε φορέα, την ανάγκη κατοχύρωσης του δικαιώματος της εκπαίδευσης , την αναγνώριση της σπουδαιότητας της φοίτησης στο σχολικό περιβάλλον. Όλα αυτά σε ένα τραγουδάκι των νηπιακών μας χρόνων…

Με μια πρώτη ανάγνωση ίσως ο στόχος είναι να εμφυσήσουμε στα παιδιά την αγάπη για τη μάθηση. Ποια θα ήταν όμως η συναισθηματική φόρτιση που θα πυροδοτούσε, αν το τραγουδούσαμε σε ένα περιβάλλον όπου η πρόσβαση στην εκπαίδευση δε θα ήταν δεδομένη; Ποια θα ήταν η σημειολογία του, αν το σιγομουρμούριζαν χείλη που δεν έχουν διδαχτεί γραφή και ανάγνωση, αν το άκουγαν αυτιά που ακούν ταυτόχρονα περιορισμούς και απαγορεύσεις όσον αφορά τη δική τους εκπαίδευση;

Μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία με την εκπαίδευση υποχρεωτική, είναι αναπόφευκτο να θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα. Και όσο θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα, τόσο δυσκολευόμαστε να αξιολογήσουμε τη σημασία τους, τόσο απομακρυνόμαστε από τις αγωνιστικές φωνές που οδήγησαν στην κατοχύρωση του δεδομένου δικαιώματος. Και εκεί υπάρχει ένα λεπτό σημείο: ο κίνδυνος να θεωρήσουμε ότι το δεδομένο αγαθό μας ανήκε ανέκαθεν και μας παραχωρήθηκε κατά αποκλειστικότητα. Τότε του Θεού τα πράματα είναι πράματα μόνο του δικού μας Θεού, τότε καθιστούμε τους εαυτούς μας θεούς που έχουν τη δύναμη να αποφασίζουν για τις τύχες των λιγότερο ευνοημένων, λησμονώντας ότι τα δικαιώματα δεν τα παραχωρούμε εμείς κατ’ επιλογή ή από φιλευσπλαχνία, αλλά είναι επιβεβλημένα θεσμικά σε κοινωνίες που θέλουν να αποκαλούνται πολιτισμένες κι ελεύθερες· σε κοινωνίες που έχουν δεχτεί και έχουν διαμορφωθεί με τις ευεργετικές επιδράσεις της εκπαίδευσης.

Υπολογίζεται ότι 58 εκατομμύρια παιδιά και 63 εκατομμύρια έφηβοι στον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Το 50%  εξ αυτών ζουν σε περιοχές συγκρούσεων, ενώ από τα 6 εκατομμύρια παιδιών που ζουν σε καθεστώς προσφυγιάς τα 3,7 είναι αποκλεισμένα από την εκπαίδευση. Μπορούμε άραγε να αναλογιστούμε τι όνειρα μπορεί να κάνουν αυτά τα παιδιά, ποιες οι προοπτικές που τους ανοίγονται στο μέλλον, ποιες οι προοπτικές του κόσμου εν γένει μπροστά σε αυτά τα νούμερα; Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που μας βαραίνει, εμάς με τα τόσα γράμματα σπουδάγματα, αν δεν παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις να εκμηδενίσουμε αυτά τα νούμερα;

Στο πλαίσιο του αγώνα για ποιοτική εκπαίδευση για όλους δραστηριοποιείται και ο Εκπαιδευτικός Τομέας της Action Aid. Με στόχο την ευαισθητοποίηση και αφύπνιση παιδιών και νέων για το δικαίωμα της πρόσβασης στην εκπαίδευση, σχεδιάζει καινοτόμα εκπαιδευτικά προγράμματα, που υλοποιούνται στα ελληνικά σχολεία, ενώ υποδέχεται κάθε χρόνο στο εκπαιδευτικό κέντρο περισσότερα από 150 σχολεία και 5000 παιδιά με προγράμματα που συστήνουν στους μαθητές τον αναπτυσσόμενο κόσμο και καλλιεργούν την αλληλεγγύη.   Από το 2004 συντονίζει στην Ελλάδα την Παγκόσμια Εβδομάδα δράσης για την εκπαίδευση, που πραγματοποιείται το Μάρτιο, στην οποία συμμετέχουν 100 χώρες και κατά την οποία πάνω από 10 εκατομμύρια παιδιά υπενθυμίζουν με δημιουργικούς τρόπους στους ηγέτες του κόσμου τις δεσμεύσεις τους σχετικά με την εκπαίδευση και προωθούν το μήνυμα για την κατοχύρωση του δικαιώματος της πρόσβασης στην εκπαίδευση για όλους.

Οι αριθμοί-για τους προνομιούχους που τους έχουν διδαχτεί- μπορεί να μαρτυρούν πολλά. Για εκείνους όμως που συσσωρεύονται στο άθροισμά τους ή μοιράζονται στα ποσοστά τους ίσως δεν έχουν και τόση σημασία. Ίσως έχουν μάθει να μετρούν απαριθμώντας τα αστέρια, αναζητώντας εκείνο που θα πραγματοποιήσει την ευχή τους, την ώρα που αγναντεύουνε το φεγγαράκι το λαμπρό . Ίσως να έχουν κι εκείνοι στη γλώσσα τους κάποιο παιδικό τραγουδάκι που να ζητά τη βοήθεια των στοιχείων της φύσης, ώστε να καταφέρουν να πάνε στο σχολειό. Χρέος δικό μας, να μην τους περιορίσουμε στην επίκληση των στοιχείων της φύσης· Να γίνουμε εμείς το φως που θα φωτίσει το δρόμο τους προς την εκπαίδευση, να συντρέξουμε και να απαιτήσουμε ο κόσμος αυτός να μετράει αυτόφωτους ανθρώπους, αφήνοντας τα ετερόφωτα αστέρια και φεγγάρια να ομορφαίνουν τα όνειρά μας. Αφήνοντας τα παιδικά τραγουδάκια που εκφράζουν τη λαχτάρα για σχολειό, να μας ταξιδεύουν σε εποχές που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί για όλους…

http://education.actionaid.gr/gaw

Ο ισραηλινός στρατός επιστράτευσε ακόμα και ψεκαστικά αεροσκάφη για να καταστρέψει παλαιστινιακές αγροτικές καλλιέργειες στη Γάζα. Μισός αιώνας κατοχή, δέκα χρόνια αποκλεισμός από τον έξω κόσμο, βομβαρδισμοί. Τώρα και χημικά να πέφτουν από τον ουρανό καταστρέφοντας τα πιo βασικά αγαθά: την τροφή ή ακόμα και το νερό.

Η μαρτυρία του Σάλαχ

Ο  Σάλαχ Αν Νατζάρ, 53 ετών, αγρότης και πατέρας 6 παιδιών, από το χωριό Αλ Καράρα περιγράφει τι συνέβη πρόσφατα. 

“Όλη μου τη ζωή δουλεύω ως αγρότης. Τώρα καλλιεργώ κάπου έξι εκτάρια νοικιασμένης γης, που είναι όλα 400 με 650 μέτρα μακριά από τα σύνορα με το Ισραήλ. Καλλιεργώ σπανάκι, καλαμπόκι, φάβα, φακή και σιτάρι. Από όλες αυτές τις καλλιέργειες, μόνο η φάβα ήταν έτοιμη για συγκομιδή πριν τους αεροψεκασμούς. Τα φύλλα του σπανακιού θα ήταν έτοιμα για συγκομιδή και πώληση στην αγορά κάπου είκοσι μέρες αργότερα. Τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017, στις 7 το πρωί, ήμουν στο χωράφι μου, όπως κάθε μέρα. Ξαφνικά ένα ψεκαστικό αεροπλάνο των αρχών κατοχής εμφανίστηκε και άρχισε να ψεκάζει κατά μήκος του συνοριακού φράχτη. Ο άνεμος φυσούσε από τα ανατολικά προς τα νοτιοδυτικά εκείνη τη μέρα, οπότε φυσούσε προς τα χωράφια μας και κατάλοιπα ζιζανιοκτόνου έφτασαν μέχρι τις καλλιέργειές μου. Κάλεσα αμέσως τον Ερυθρό Σταυρό και το Υπουργείο Γεωργίας και τους είπα τι συνέβαινε. Στις 10 το πρωί, και ενώ ο Ερυθρός Σταυρός ήταν παρών, ήρθε ένα ακόμη αεροσκάφος και συνέχισε να ψεκάζει την περιοχή. Ψέκαζαν μέχρι το απόγευμα. Έχασα όλο το χωράφι με το σπανάκι, τα φύλλα κάηκαν και καταστράφηκε εντελώς. Δεν θα ξαναφυτρώσει. 

Όσο για τα υπόλοιπα χωράφια, τα φυτά θα φτάσουν στο μισό από το μέγεθός τους εξαιτίας της ζημιάς. Επίσης, το Υπουργείο Γεωργίας και το Υπουργείο Υγείας απαγόρευσαν να πουλήσουμε στην αγορά τα φυτά που επλήγησαν από τους ψεκασμούς, και οι οδηγίες τους είναι να καταστρέψουμε όλες τις καλλιέργειες που έχουν πληγεί. 

Έχασα όλα τα χρήματα που είχα ρίξει σ’ αυτά τα χωράφια, 40.000 ισραηλινά σέκελ (περίπου 10.000€), για λιπάσματα, σπόρους, όργωμα και ψεκασμό. Όλα αυτά τα λεφτά πήγαν στο βρόντο και τώρα χρωστάω πάνω από 40.000 σέκελ σε διάφορους προμηθευτές. Θα πρέπει να ετοιμάσω και πάλι τη γη και να ξανασπείρω.” 

Νεκρή ζώνη “για λόγους ασφαλείας”

Το 2016, οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής παραδέχτηκαν τους αεροψεκασμούς δηλώνοντας ότι γίνονται “για να επιτευχθούν βέλτιστες και συνεχείς επιχειρήσεις ασφαλείας”. Αλλά όπως σωστά σημειώνει το B’Tselem, αν το Ισραήλ πιστεύει ότι μια άγονη νεκρή ζώνη κοντά στα σύνορα είναι κρίσιμη για την ασφάλειά του, θα πρέπει να δημιουργήσει μία στο δικό του έδαφος και όχι μέσα στη Λωρίδα της Γάζας. Και πάντως όχι καταστρέφοντας αδιακρίτως τις αγροτικές εκτάσεις των Παλαιστινίων. 

Για περισσότερες λεπτομέρειες και μαρτυρίες άλλων αγροτών δείτε στην σχετική του B’Tselem. 

Για την εκστρατεία αλληλεγγύης της ActionAid για την Παλαιστίνη, κάνε κλικ εδώ.

20 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν από την πείνα σε Νότιο Σουδάν, Σομαλία, Κένυα και Αιθιοπία. Ο αριθμός είναι τεράστιος, δύο φορές ο πληθυσμός της Ελλάδας. Όταν οι αριθμοί είναι τόσο μεγάλοι, οι άνθρωποι εξαφανίζονται και γίνονται στατιστικές. Όμως, δεν είναι. Ζουν μια δύσκολη ζωή, αγαπούν πολύ τα παιδιά τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασφαλίσουν ένα μέλλον για εκείνα.

Φωτογραφία: ActionAid

Η Nimo ζει στη Σομαλία, είναι 35 χρονών και έχει τρία παιδιά. Άφησε τον δίχρονο γιο της σε μακρινούς συγγενείς και πήρε τον τετράχρονο γιο της από το χέρι και το εξάμηνο μωρό της στην αγκαλιά και έφυγε από το χωριό της ψάχνοντας για νερό. «Το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ» λέει. «Αναρωτιέμαι αν το παιδί μου είναι ακόμη ζωντανό.»

Μετά από 8 μέρες το μόνο που βρήκε είναι κουφάρια ζώων. «Τα ζώα μας είναι πολύ αδύνατα για να κατεβάσουν γάλα ή για να τα πουλήσουμε στην αγορά» προσθέτει. Όμως, ο κίνδυνος είναι πια ορατός και για τα παιδιά που έχει μαζί της. «Θηλάζω το μωρό μου, αλλά δεν έχω αρκετό γάλα γιατί δεν τρώω αρκετά».

Η ξηρασία στη χώρα της την Σομαλία σκότωσε το 2011 περισσότερους από 250.000 ανθρώπους. Η συνεχιζόμενη ξηρασία έχει καταστρέψει ξανά τις σοδιές. Η γη έχει ξεραθεί τελείως και τα ζώα πεθαίνουν από την ασιτία και τη δίψα. Θα είναι οι άνθρωποι οι επόμενοι;

Φωτογραφία: ActionAid

Η Chepochemuma Raphael, από το χωριό Simatwa στο Kongelai στο Δυτικό Ποκότ της Κένυας αυτό φοβάται. Η έλλειψη τροφής είναι τόση που αναγκάζεται να ψάξει άγρια φρούτα και λαχανικά για να ταΐσει τα 8 παιδιά της. «Αν δεν έρθει βοήθεια σύντομα, μπορεί να πεθάνουμε από την πείνα» λέει. Η ίδια δεν το βάζει κάτω. Κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει λίγα χρήματα ώστε τα τρία μεγαλύτερα παιδιά της να συνεχίσουν να πηγαίνουν σχολείο, όπου τους δίνεται ένα δωρεάν γεύμα. Μαζεύει καυσόξυλα και τα πουλάει.

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη γιατί οι θεομηνίες έρχονται η μια μετά την άλλη. Πρώτα ήρθαν ξαφνικές καταιγίδες τόσο δυνατές που το νερό παρέσυρε τις καλλιέργειές της. Από τότε δεν ξαναέβρεξε και ο καυτός ήλιος αποτελείωσε την καταστροφή.

Φωτογραφία: ActionAid

Η κατάσταση είναι το ίδιο δύσκολη και στην Αιθιοπία. H Guyatu Dullacha είναι 45 χρονών και μένει στο χωριό Dama στην Oromiya. Είναι χωρισμένη και έχει 5 παιδιά, τα τρία από τα οποία είναι πια μεγάλα.

Παρόλο που η ζωή της είναι δύσκολη γιατί είναι μόνη της και το στίγμα στη χώρα της είναι μεγάλο, η Guyatu, με τη βοήθεια της ActionAid, κατάφερε πολλά. Έχει το δικό της εισόδημα και τα βγάζει πέρα. Μεταφέρει νερό σε μια βιοτεχνία και πουλάει κτηνοτροφικά προϊόντα από τα ζώα της. Επίσης, καλλιεργεί καλαμπόκι και φασόλια.

Όμως, φέτος οι βροχές έφτασαν αργά και ήταν ελάχιστες. Τα ποτάμια και οι λίμνες ξεράθηκαν και τα ζώα δεν έχουν να βοσκήσουν. Έχει ήδη χάσει 5 ζώα από την ξηρασία και τα υπόλοιπα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Προσπαθεί να μεταφέρει νερό από πολύ μακριά και ξερά φύλλα για τα ζώα της. «Προσπαθώ πολύ να σώσω τα ζώα μου, αλλά αυτό που ζούμε είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Μπορεί να τα χάσω όλα, τι να πω…» λέει απεγνωσμένη.

Η κατάσταση και στις τρεις χώρες είναι απελπιστική. Περίπου 600.000 παιδιά από 6 μηνών ως 5 χρονών στη Σομαλία, την Κένυα και την Αιθιοπία θα χρειαστούν θεραπεία για οξύ υποσιτισμό το 2017 και ο αριθμός τους αναμένεται να αυξηθεί.

Παιδιά που τα φροντίζουν άλλα παιδιά, επειδή οι γονείς τους αναγκάστηκαν να τα αφήσουν και να φύγουν με τα ζώα τους ψάχνοντας για νερό.

Φωτογραφία: Ashley Hamer /ActionAid

Όπως συνέβη στην 14χρονη Canab (αλλαγμένο όνομα) που μένει με συγγενείς της σε έναν καταυλισμό για εσωτερικά εκτοπισμένους 40 χιλιόμετρα από τα σύνορα της Σομαλίας με την Αιθιοπία, στην περιοχή Σομάλιλαντ. Εκείνη φροντίζει τα αδέρφια της.

«Με λένε Canab. Είμαι 14 και τώρα κάνω και την μητέρα και τον πατέρα στα τρία μου αδέρφια. Είναι πιο μικρά από μένα, 10, 8 και 2. Οι γονείς μας έφυγαν πριν από πέντε μήνες με τα ζώα μας για να βρουν νερό και τροφή ώστε να μείνουν ζωντανά. Μου λείπει πολύ η μητέρα μου. Την σκέφτομαι κάθε μέρα. Μου είπαν ότι θα γυρίσουν όταν βρέξει. Νιώθω πολύ κουρασμένη. Έχω συνέχεια πονοκέφαλο. Μαγειρεύω εγώ για την οικογένειά μου. Κάνω ρύζι και μερικές φορές καλαμπόκι. Αυτά μαγειρεύω μόνο γιατί δεν έχουμε τρόφιμα. Έχουμε μόνο όταν μας δίνουν για συσσίτιο. Κάνω το ρύζι νερουλό για να το μοιράσω στα παιδιά. Δεν είναι εύκολο να είσαι η μαμά των παιδιών, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Έχω μερικούς φίλους εδώ και την ημέρα προσπαθώ να βρω χρόνο για να παίξω. Νιώθω μοναξιά, όμως, και φόβο κυρίως τη νύχτα.»

Η ActionAid έχει ήδη ξεκινήσει δράση στη Σομαλία, την Κένυα και την Αιθιοπία με διανομή ειδών πρώτης ανάγκης και με προγράμματα προστασίας.

Φωτογραφία: ActionAid

Για παράδειγμα, στη Σομάλιλαντ μοίρασε νερό, ρύζι, αλεύρι, ζάχαρη, λάδι και χουρμάδες σε γυναίκες που είχαν περισσότερο ανάγκη. 

Στηρίξτε κι εσείς την επείγουσα έκκληση της ActionAid. Κάθε ποσό μπορεί να σώσει ζωές. www.actionaid.gr/stirixe-ti-drasi-mas!/?e=2

Κεντρική φωτογραφία: Ashley Hamer /ActionAid

20 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν από την πείνα σε Νότιο Σουδάν, Σομαλία, Κένυα και Αιθιοπία. Ο αριθμός είναι τεράστιος, δύο φορές ο πληθυσμός της Ελλάδας. Όταν οι αριθμοί είναι τόσο μεγάλοι, οι άνθρωποι εξαφανίζονται και γίνονται στατιστικές. Όμως, δεν είναι. Ζουν μια δύσκολη ζωή, αγαπούν πολύ τα παιδιά τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασφαλίσουν ένα μέλλον για εκείνα.

Φωτογραφία: ActionAid

Η Nimo ζει στη Σομαλία, είναι 35 χρονών και έχει τρία παιδιά. Άφησε τον δίχρονο γιο της σε μακρινούς συγγενείς και πήρε τον τετράχρονο γιο της από το χέρι και το εξάμηνο μωρό της στην αγκαλιά και έφυγε από το χωριό της ψάχνοντας για νερό. «Το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ» λέει. «Αναρωτιέμαι αν το παιδί μου είναι ακόμη ζωντανό.»

Μετά από 8 μέρες το μόνο που βρήκε είναι κουφάρια ζώων. «Τα ζώα μας είναι πολύ αδύνατα για να κατεβάσουν γάλα ή για να τα πουλήσουμε στην αγορά» προσθέτει. Όμως, ο κίνδυνος είναι πια ορατός και για τα παιδιά που έχει μαζί της. «Θηλάζω το μωρό μου, αλλά δεν έχω αρκετό γάλα γιατί δεν τρώω αρκετά».

Η ξηρασία στη χώρα της την Σομαλία σκότωσε το 2011 περισσότερους από 250.000 ανθρώπους. Η συνεχιζόμενη ξηρασία έχει καταστρέψει ξανά τις σοδιές. Η γη έχει ξεραθεί τελείως και τα ζώα πεθαίνουν από την ασιτία και τη δίψα. Θα είναι οι άνθρωποι οι επόμενοι;

Φωτογραφία: ActionAid

Η Chepochemuma Raphael, από το χωριό Simatwa στο Kongelai στο Δυτικό Ποκότ της Κένυας αυτό φοβάται. Η έλλειψη τροφής είναι τόση που αναγκάζεται να ψάξει άγρια φρούτα και λαχανικά για να ταΐσει τα 8 παιδιά της. «Αν δεν έρθει βοήθεια σύντομα, μπορεί να πεθάνουμε από την πείνα» λέει. Η ίδια δεν το βάζει κάτω. Κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει λίγα χρήματα ώστε τα τρία μεγαλύτερα παιδιά της να συνεχίσουν να πηγαίνουν σχολείο, όπου τους δίνεται ένα δωρεάν γεύμα. Μαζεύει καυσόξυλα και τα πουλάει.

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη γιατί οι θεομηνίες έρχονται η μια μετά την άλλη. Πρώτα ήρθαν ξαφνικές καταιγίδες τόσο δυνατές που το νερό παρέσυρε τις καλλιέργειές της. Από τότε δεν ξαναέβρεξε και ο καυτός ήλιος αποτελείωσε την καταστροφή.

Φωτογραφία: ActionAid

Η κατάσταση είναι το ίδιο δύσκολη και στην Αιθιοπία. H Guyatu Dullacha είναι 45 χρονών και μένει στο χωριό Dama στην Oromiya. Είναι χωρισμένη και έχει 5 παιδιά, τα τρία από τα οποία είναι πια μεγάλα.

Παρόλο που η ζωή της είναι δύσκολη γιατί είναι μόνη της και το στίγμα στη χώρα της είναι μεγάλο, η Guyatu, με τη βοήθεια της ActionAid, κατάφερε πολλά. Έχει το δικό της εισόδημα και τα βγάζει πέρα. Μεταφέρει νερό σε μια βιοτεχνία και πουλάει κτηνοτροφικά προϊόντα από τα ζώα της. Επίσης, καλλιεργεί καλαμπόκι και φασόλια.

Όμως, φέτος οι βροχές έφτασαν αργά και ήταν ελάχιστες. Τα ποτάμια και οι λίμνες ξεράθηκαν και τα ζώα δεν έχουν να βοσκήσουν. Έχει ήδη χάσει 5 ζώα από την ξηρασία και τα υπόλοιπα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Προσπαθεί να μεταφέρει νερό από πολύ μακριά και ξερά φύλλα για τα ζώα της. «Προσπαθώ πολύ να σώσω τα ζώα μου, αλλά αυτό που ζούμε είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Μπορεί να τα χάσω όλα, τι να πω…» λέει απεγνωσμένη.

Η κατάσταση και στις τρεις χώρες είναι απελπιστική. Περίπου 600.000 παιδιά από 6 μηνών ως 5 χρονών στη Σομαλία, την Κένυα και την Αιθιοπία θα χρειαστούν θεραπεία για οξύ υποσιτισμό το 2017 και ο αριθμός τους αναμένεται να αυξηθεί.

Παιδιά που τα φροντίζουν άλλα παιδιά, επειδή οι γονείς τους αναγκάστηκαν να τα αφήσουν και να φύγουν με τα ζώα τους ψάχνοντας για νερό.

Φωτογραφία: Ashley Hamer /ActionAid

Όπως συνέβη στην 14χρονη Canab (αλλαγμένο όνομα) που μένει με συγγενείς της σε έναν καταυλισμό για εσωτερικά εκτοπισμένους 40 χιλιόμετρα από τα σύνορα της Σομαλίας με την Αιθιοπία, στην περιοχή Σομάλιλαντ. Εκείνη φροντίζει τα αδέρφια της.

«Με λένε Canab. Είμαι 14 και τώρα κάνω και την μητέρα και τον πατέρα στα τρία μου αδέρφια. Είναι πιο μικρά από μένα, 10, 8 και 2. Οι γονείς μας έφυγαν πριν από πέντε μήνες με τα ζώα μας για να βρουν νερό και τροφή ώστε να μείνουν ζωντανά. Μου λείπει πολύ η μητέρα μου. Την σκέφτομαι κάθε μέρα. Μου είπαν ότι θα γυρίσουν όταν βρέξει. Νιώθω πολύ κουρασμένη. Έχω συνέχεια πονοκέφαλο. Μαγειρεύω εγώ για την οικογένειά μου. Κάνω ρύζι και μερικές φορές καλαμπόκι. Αυτά μαγειρεύω μόνο γιατί δεν έχουμε τρόφιμα. Έχουμε μόνο όταν μας δίνουν για συσσίτιο. Κάνω το ρύζι νερουλό για να το μοιράσω στα παιδιά. Δεν είναι εύκολο να είσαι η μαμά των παιδιών, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Έχω μερικούς φίλους εδώ και την ημέρα προσπαθώ να βρω χρόνο για να παίξω. Νιώθω μοναξιά, όμως, και φόβο κυρίως τη νύχτα.»

Η ActionAid έχει ήδη ξεκινήσει δράση στη Σομαλία, την Κένυα και την Αιθιοπία με διανομή ειδών πρώτης ανάγκης και με προγράμματα προστασίας.

Φωτογραφία: ActionAid

Για παράδειγμα, στη Σομάλιλαντ μοίρασε νερό, ρύζι, αλεύρι, ζάχαρη, λάδι και χουρμάδες σε γυναίκες που είχαν περισσότερο ανάγκη. 

Στηρίξτε κι εσείς την επείγουσα έκκληση της ActionAid. Κάθε ποσό μπορεί να σώσει ζωές. www.actionaid.gr/stirixe-ti-drasi-mas!/?e=2

Κεντρική φωτογραφία: Ashley Hamer /ActionAid

Αυτή την εβδομάδα συναντιούνται στο Νταβός της Ελβετίας δισεκατομμυριούχοι, ιδιοκτήτες και γενικοί διευθυντές πολυεθνικών εταιρειών και πολιτικοί ηγέτες με ευκαιρία το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας και επηρεάζουν τις ζωές όλων μας.

Η φράση αυτή δεν είναι σχήμα λόγου. Η περιουσία 8 ανδρών ήταν ίση με την περιουσία των 3,5 δισεκατομμυρίων πιο φτωχών ανθρώπων στον κόσμο. Η ανισότητα στον κόσμο έχει εκτιναχτεί τα τελευταία 30 χρόνια. Το 2014, μαζί με τα 358 εκατομμύρια ανθρώπων που ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας στην Αφρική, υπήρχαν 16 δισεκατομμυριούχοι.Οι 10 μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο έχουν συνολικά έσοδα όσο τα έσοδα των 180 πιο φτωχών χωρών, όπου περιλαμβάνονται χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ινδονησία, η Ελλάδα, η Νότια Αφρική, το Ιράκ και το Βιετνάμ.

Φωτογραφία: Umar Farooq/ActionAid

Οι τεράστιες πολυεθνικές και οι βαθύπλουτοι ενισχύουν τις ανισότητες αποφεύγοντας να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν, πιέζοντας για να μειωθούν οι μισθοί και να περιορίσουν ή να καταργήσουν τα εργασιακά δικαιώματα. Η ActionAid ανήκει στη συμμαχία ενάντια στην ανισότητα, που κινητοποιείται αυτή την εβδομάδα με αφορμή τη συνάντηση στο Νταβός. Η ανισότητα αυτή δεν είναι αναπόφευκτη. Αντιθέτως, βασίζεται σε αποφάσεις ανθρώπων που έχουν ως στόχο την υπερσυγκέντρωση πλούτου στα χέρια λίγων.

Δεν πρόκειται, φυσικά, για ένα νέο φαινόμενο. Οι ανισότητες ανάμεσα στους έχοντες και μη, στους άνδρες και τις γυναίκες, σε όσους κατέχουν εξουσία και σε όσους όχι υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η οικονομική κρίση χτύπησε και εξακολουθεί να χτυπάει τους φτωχότερους παντού στον κόσμο. Ακόμα και στις ίδιες τις εταιρείες η ψαλίδα ανάμεσα στους μισθούς των CEO και των χαμηλόμισθων είναι τεράστια. Το 2014, ένας μεταλλωρύχος λευκόχρυσου στη Νότια Αφρική θα έπρεπε να δουλεύει 93 χρόνια για να βγάλει το μέσο μπόνους που πήρε ένας Νοτιοαφρικανός CEO.Κι όλα αυτά παρόλο που μεταξύ 2010 και 2013, οι οικονομίες των αναπτυσσόμενων χωρών αυξήθηκαν σχεδόν δύο φορές πιο γρήγορα από τους μισθούς των εργαζομένων. Αυτά, όμως, δεν πρέπει να θεωρούνται φυσιολογικά. Αποτελούν αποφάσεις ανθρώπων και μπορούν να αλλάξουν.

 Φωτογραφία: ActionAid

Όπως και για τη φτώχεια, αν η ανισότητα είχε πρόσωπο, αυτό θα ήταν γυναικείο. Οι γυναίκες έχουν τους χαμηλότερους μισθούς, κάνουν τις πιο επικίνδυνες δουλειές ή δουλεύουν χωρίς καθόλου ασφάλιση σε άτυπες μορφές εργασίας ή στη μαύρη αγορά χωρίς εργασιακά δικαιώματα.

Καθώς, όμως, δεν πρόκειται για μια αναπόφευκτη φυσική καταστροφή, υπάρχουν συγκεκριμένα βήματα που μπορούν να γίνουν ώστε να μειωθούν οι ανισότητες, όπως η δημιουργία ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος που να μην επιτρέπει την φοροαποφυγή των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, καθώς εξαιτίας τους οι αναπτυσσόμενες χώρες χάνουν 200 δισεκατομμύρια κάθε χρόνο.

Η ActionAid μαζί με τη συμμαχία κατά της ανισότητας θα εξακολουθήσει να παλεύει για έναν πιο δίκαιο κόσμο με λιγότερη φτώχεια και θα εξακολουθήσει να αλλάζει τις ζωές των πιο περιθωριοποιημένων ανθρώπων για πάντα.

Στήριξέ μας.

Κεντρική φωτογραφία: Nicola Bailey/ ActionAid

Πηγές

https://www.oxfam.org/en/pressroom/pressreleases/2017-01-16/just-8-men-own-same-wealth-half-world

https://www.oxfam.org/sites/www.oxfam.org/files/file_attachments/cr-even-it-up-extreme-inequality-291014-en.pdf

https://www.oxfam.org/sites/www.oxfam.org/files/file_attachments/bp-economy-for-99-percent-160117-en.pdf

https://www.theguardian.com/business/2016/nov/24/income-inequality-oecd-financial-crisis

ActionAid, What a Way to Make a Living: Using industrial policy to create more and better jobs, Μάρτιος 2016

https://www.actionaid.org.uk/sites/default/files/publications/what_a_way_to_make_a_living_pdf.pdf

https://www.actionaid.org.uk/sites/default/files/publications/womens_rights_on-line_version_2.1.pdf

https://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2015/wp15118.pdf

Πριν λίγο καιρό και ενώ ήμουν στη Μυτιλήνη βρέθηκα σχεδόν τυχαία να παρακολουθώ μια συζήτηση μεταξύ ενός πρόσφυγα και του υπεύθυνου ενός κέντρου φιλοξενίας στο νησί. Ο πρόσφυγας ένας άνδρας γύρω στα τριάντα, με πράσινα φωτεινά μάτια ξεκίνησε με ένα διστακτικό χαμόγελο στο πρόσωπό του να λέει ότι ήρθε να ζητήσει κάτι επειδή ο ίδιος ο υπεύθυνος (και προς τιμή του) τούς έχει πει ότι οτιδήποτε θέλουν να πηγαίνουν στο γραφείο του να το συζητάνε.

Συνέχισε λέγοντας ότι βρίσκεται εκεί με τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά και θέλει να ζητήσει την άδεια να πάρει ένα σκυλάκι από τα δεκάδες που κυκλοφορούν στο νησί, για να κάνει παρέα στα παιδιά και να ξεχνούν ότι βρίσκονται σε ένα camp προσφύγων.

Όση ώρα η διερμηνέας μετέφραζε ο άνδρας κοιτούσε δεξιά και αριστερά με το χαμόγελο αμηχανίας να παραμένει στο πρόσωπό του. Και όση ώρα ο  υπεύθυνος του εξηγούσε τους λόγους που δεν μπορούσε να έχει το σκυλάκι μέσα στο camp εγώ σκεφτόμουν ότι πίσω στη χώρα του, στη γειτονιά του, στο σπίτι του θα ήταν εκείνος και η γυναίκα του αυτοί που θα αποφάσιζαν αν θα υιοθετήσουν ένα σκυλάκι ή όχι. Εύκολα και απλά (υποθέτω).

Από τον Μάιο μέχρι σήμερα έχω επισκεφθεί προσφυγικούς καταυλισμούς σε Λέσβο και Αττική αρκετές φορές. Για τις εκθέσεις της ActionAid «Ευρώπη Μη Μας Απογοητεύεις» και «Ζώντας χωριστά: Οι προκλήσεις των προγραμμάτων οικογενειακής επανένωσης και μετεγκατάστασης για τους πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα», μίλησα με δεκάδες ανθρώπους από τη Συρία, το Καμερούν, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Κονγκό.

Τον Μάιο οι περισσότεροι απ’ όσους μίλησα είχαν ακόμα την ελπίδα ότι τα σύνορα θα ανοίξουν ξανά και θα καταφέρουν να φτάσουν εκεί που ήθελαν. Θυμάμαι τη Σαμίρα να με ρωτάει αν πιστεύω ότι είναι επικίνδυνο να φύγει με τα πόδια μαζί με την κόρη της για να φτάσει στον αδερφό της στην Αυστρία. Της απάντησα ότι φυσικά και είναι επικίνδυνο και να μην το επιχειρήσει για να πάρω την αποστομωτική της  απάντηση: «ναι αλλά αν τα κατάφερα με τα πόδια από το Ιράν μέχρι την Τουρκία, θα τα καταφέρω και στην Ευρώπη».

Τον Σεπτέμβριο πολλοί από τους πρόσφυγες μετρούσαν ήδη στην Ελλάδα εφτά και οκτώ μήνες. Είχαν κουραστεί να περιμένουν το «πράσινο φως» για να συνεχίσουν το ταξίδι τους αλλά ακόμα ήλπιζαν ότι σύντομα θα βρεθούν στο μέρος που θέλουν, μαζί με τους δικούς τους ανθρώπους. H Ιntissar από τη Συρία και καταγωγή από την Παλαιστίνη, αφού τελειώσαμε τη συνέντευξη μου είπε: «όταν θα φτάσω στη Γερμανία, θα κάνω ένα μεγάλο τραπέζι με παλαιστινιακά φαγητά, όπως παλιά και είσαι καλεσμένη».

Όλους αυτούς τους μήνες αναμονής, πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα προσπαθούν να φτιάξουν μια καθημερινότητα που θα θυμίζει κάτι από τη ζωή που άφησαν πίσω. Μέχρι να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό, αυτό που θέλουν είναι δείγματα μιας κανονικής ζωής, όπως η παρέα ενός σκύλου ή ένα μεγάλο τραπέζι «με παλαιστινιακά φαγητά, όπως παλιά». Θέλουν να μην νιώθουν μόνο πρόσφυγες.

Από την πλευρά της η ActionAid προσανατολίζεται ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση. Μέσω δραστηριοτήτων, όπως τα μαθήματα ελληνικών και αγγλικών ή το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου γραμμένο από τους ίδιους τους πρόσφυγες, προσπαθεί να συμβάλλει στην αλλαγή της ζωής τους προς το καλύτερο και προς την ομαλή ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία. Η Sihaam από τη Συρία, την οποία γνώρισα τον Νοέμβριο το εξήγησε όσο πιο απλά γίνεται: «Μέσα από αυτές τις δραστηριότητες νιώθουμε ότι έχουμε αξία. Δεν είμαστε μόνο πρόσφυγες. Είμαστε άνθρωποι».

*H ActionAid Ελλάς βρίσκεται στις προσφυγικές δομές του Σχιστού και του Σκαραμαγκά παρέχοντας ψυχοκοινωνική στήριξη και πραγματοποιώντας δραστηριότητες που στοχεύουν στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων των προσφύγων. Από τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι και τον Νοέμβριο του 2016 12.778 γυναίκες επισκέφθηκαν τα Κέντρα Ημέρας μας στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Λέσβου και της Αττικής και 82.000 πρόσφυγες έλαβαν πληροφόρηση στη γλώσσα τους από τους διερμηνείς και τους πολιτισμικούς διαμεσολαβητές μας.  Η ΑctionAid από το 2013, έχει υποστηρίξει περισσότερους από 90.000 πρόσφυγες στον Λίβανο και στην Ιορδανία.

Φωτογραφίες: Rene Kotoula/ ActionAid