Πώς ένα ταξίδι στο Μπανγκλαντές φέρνει στο φως τις 2 Ελλάδες…

Μερικές στιγμές νιώθω ότι θα σκάσω από ευτυχία. Και από συγκίνηση. Και από αγάπη. Ξέρουμε όλοι το συναίσθημα;

Στο Μπανγκλαντές, όμως, δεν ήταν απλώς στιγμές. Ήταν 7 συναπτές μέρες. Γεμάτες ευγνωμοσύνη που η δουλειά μου με φέρνει τόσο κοντά στην απόλυτη ουσία, γεμάτη θαυμασμό για την ActionAid Μπανγκλαντές και τα έργα που είδα, για τους υπέροχους συναδέλφους μας που δουλεύουν στο πεδίο (δηλαδή στις κοινότητες της ActionAid) και που 7 μέρες αργότερα αποχαιρετούσαν δακρυσμένοι την ελληνική αποστολή. Πάνω από όλα, γεμάτη θαυμασμό για τους Μπανγκλαντεσιανούς που γνώρισα, που συσπειρώνονται και παλεύουν με αξιοπρέπεια και ελπίδα και θέληση και τελικά τα καταφέρνουν και κάνουν την ζωή τους καλύτερη.

Και νομίζω, για την ακρίβεια έχω τη βεβαιότητα, ότι σαν κι εμένα ένιωσαν και οι 22 ακόμα Έλληνες εθελοντές που άφησαν δουλειές, οικογένειες, τις οικονομίες τους και κυρίως στερεότυπα πίσω τους για να έρθουν στο 1^ο εθελοντικό ταξίδι της ActionAid τον Νοέμβριο στο Μπανγκλαντές.

Ναι, αυτοί οι φοβεροί τύποι που ζουν ανάμεσά μας, οι υποστηρικτές και Ανάδοχοι της ActionAid έκαναν οικονομίες όχι για να πάνε στο Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη ή για ένα σαφάρι στην Κένυα, αλλά για να έρθουν μαζί μας στο Μπανγκλαντές και να βοηθήσουν με τα χεράκια τους στο κτίσιμο ενός κτηρίου που θα στεγάσει τα προϊόντα των 1.232 γυναικών του συνεταιρισμού που στηρίζει η ActionAid. Γυναίκες πού σήμερα πατάνε στα πόδια τους κι έχουν το δικό τους εισόδημα έχοντας αφήσει πίσω τους ιστορίες ακραίας φτώχειας, πρόωρων γάμων και δυστυχώς, συχνά, κακοποιήσεων.

Την ίδια ώρα που το 2013 συμπολίτες μας προκάλεσαν 113 επισήμως καταγεγραμμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας και εκατοντάδες ανεπίσημα…Την ίδια ώρα που Μπανγκλαντεσιανοί μετανάστες στη χώρα μας πέφτουν καθημερινά θύματα ρατσισμού και ξενοφοβίας, από τις βρισιές των περήφανων οδηγών στα φανάρια μέχρι την εκμετάλλευση (στις αμέτρητες Μανωλάδες) και τη σωματική βία όσων δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως το μόνο που μας χωρίζει από τον άλλο, τον «ξένο» είναι η τύχη. Πως είμαστε απλώς ασύλληπτα, απροκάλυπτα τυχεράκηδες.  Όχι, σιχαμένα ανώτεροι όπως κάποιοι υπονοούν, άλλοι κρυφά πιστεύουν κι άλλοι βροντοφωνάζουν. Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα της ντροπής, 22 Έλληνες εθελοντές από όλη τη χώρα, από την Ξάνθη, την Κρήτη, τη Θεσσαλονίκη, τη Σύρο, τη Ρόδο ήρθαν στο εθελοντικό ταξίδι της ActionAid στο Μπανγκλαντές…

Όλων των ηλικιών, που ήδη δίνουν 22 ευρώ το μήνα στο Πρόγραμμα Αναδοχής για να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο, αλλά που δεν αρκούνται σε αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για να έρθουν σε εθελοντικό ταξίδι και να δουν από κοντά την άλλη όψη. Που τους είναι ψυχικά απλό μέσα σε μια εβδομάδα να αγαπήσουν σαν δικούς τους ανθρώπους την οικογένεια Μπανγκλαντεσιανών που τους φιλοξενεί στην καλυβούλα τους για φαγητό, που χειροκροτούν με την καρδιά τους τις γυναίκες που κατάφεραν να αποκτήσουν το δικό τους εισόδημα, που μπαίνουν στους ξενώνες της ActionAid για άστεγα παιδιά στην Ντάκα και δίνουν μέσα σε λίγες ώρες όση αγάπη είναι ανθρωπίνως δυνατό να δώσει κάποιος, που περπατούν στην παραγκούπολη με διακριτικότητα και σεβασμό και συστολή, χωρίς ποτέ να κρίνουν.

Τους κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο τυχερές είναι οι οικογένειες τους. Τα παιδιά τους, οι γυναίκες τους, οι φίλοι τους. Που ζουν με τέτοιους ανθρώπους. Και γεμίζει η καρδιά μου στη σκέψη ότι υπάρχει και αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα της αλληλεγγύης. Αυτή η Ελλάδα απέχει από την άλλη, την Ελλάδα της ντροπής όσο η Lady Gaga από τον Εμμανουήλ Κριαρά. Όσο η Kim Kardashian από την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. Όσο το κουνουπίδι από το γεμιστό τσουρέκι. Φαντάζομαι πιάσατε όλοι το νόημα και τώρα μπορείτε να κάνετε τις δικές σας παρομοιώσεις. Ας μην κάνουμε, όμως, μόνο αυτό.

Για αρχή ας πούμε ΟΧΙ στο ρατσισμό. Πάρτε θέση. Βροντοφωνάξτε κι εσείς. Υψώστε τις αξίες σας, τα πιστεύω σας που τόσο πληγώνονται καθημερινά.

Και μετά ας δούμε πώς αλλιώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Η δουλειά που γίνεται από την ActionAid στο Μπανγκλαντές είναι απλά συγκλονιστική. Επισκεφθήκαμε την κοινότητα Γκαϊμπάντα, όπου κλείνουμε 10 χρόνια παρουσίας με το πρόγραμμα Αναδοχής και η πρόοδος που έχει γίνει είναι τεράστια. Οι άνθρωποι στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο, οι γυναίκες είναι οργανωμένες σε συνεταιρισμούς και κερδίζουν το δικό τους εισόδημα.

Σε λίγους μήνες αποχωρούμε από την περιοχή, οι άνθρωποι δεν μας χρειάζονται πια εκεί κι αυτή είναι η τεράστια επιτυχία της οργάνωσης. Τα μαζεύουμε και πηγαίνουμε στην επόμενη κοινότητα του Μπανγκλαντές. Έλα κι εσύ μαζί μας να συνεχίσουμε. Γίνε σήμερα Ανάδοχος Παιδιού και ξεκίνα κάτι σπουδαίο.

Φωτογραφίες: Μανώλης Σαμαράκης/ ActionAid