Αν η φτώχεια είχε πρόσωπο, θα ήταν εκείνο μιας γυναίκας. Γνωρίζουμε καλά μέσα από τη δράση μας, ότι τα πρώτα θύματα της απόλυτης φτώχειας, της βίας, του αναλφαβητισμού, είναι πάντα τα κορίτσια και οι γυναίκες. Βλέπουμε όλο και πιο συχνά στην τηλεόραση ή στα περιοδικά γυναίκες σε θέσεις ισχύος, να ηγούνται, να γίνονται πρότυπα για εμάς τις υπόλοιπες. Η σκληρή καθημερινότητα των γυναικών στον κόσμο όμως, δεν φιλοξενείται τόσο συχνά στην τηλεόραση.
Το 70% του πληθυσμού που ζει σε συνθήκες έσχατης φτώχειας είναι γυναίκες. Επίσης, τα 2/3 των αναλφάβητων ενηλίκων στον κόσμο είναι γυν αίκες, αφού τα κορίτσια είναι εκείνα που δυσκολεύονται περισσότερο να πάνε στο σχολείο. Γυναίκες τρέφουν τις οικογένειές τους, εκείνες καλλιεργούν το 80% των χωραφιών. Σημαίνουν όμως κάτι για εμάς αυτοί οι αριθμοί; Οι άνθρωποι πίσω από τους αριθμούς ίσως κάτι περισσότερο.
Σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν γεννιόμουν κάπου αλλού, όχι στην Ελλάδα.
Στη Ινδία: Ίσως να μην ερχόμουν ποτέ στη ζωή αφού μισό εκατομμύριο λιγότερα κορίτσια γεννιούνται κάθε χρόνο εξαιτίας των επιλεκτικών εκτρώσεων. Αν ένα βρέφος διαγνωστεί κορίτσι, είναι πολύ πιθανό να θανατωθεί.
Στο Μαλάουι: Στα έξι μου θα ήμουν ήδη θύμα ακρωτηρισμού γεννητικών οργάνων και βιασμού ως μέρος μιας εθιμοτυπικής διαδικασίας, όπως αυτή συμβαίνει αυτή τη στιγμή εκεί, όπου αγόρια βιάζουν κορίτσια ως μέρος της τελετής ενηλικίωσής τους. Περισσότερα από 250 κορίτσια κάθε ώρα που περνάει πέφτουν θύματα αυτής της σκληρής πρακτικής. Μέχρι δηλαδή να διαβάσετε αυτό το άρθρο, άλλα 42 κορίτσια θα έχουν ακρωτηριαστεί.
Στην Νότιο Αφρική: Θα είχα περισσότερες πιθανότητες να πέσω θύμα βιασμού παρά να πάω στο δημοτικό σχολείο.
Στο Νεπάλ: Ίσως ήμουν ένα από τα χιλιάδες κορίτσια που αναγκάζονται να παντρευτούν από την παιδική ακόμα ηλικία, χωρίς την θέλησή μου. Το 40% των κοριτσιών παντρεύονται πριν φτάσουν τα 15α γενέθλιά τους.
Στο Αφγανιστάν ή στο Πακιστάν: Δεν θα είχα το δικαίωμα να λέω ανοιχτά την άποψη μου, να αποφασίζω για ότι με αφορά. Όπως η Firoza 24 χρονών που ζει στο Αφγανιστάν.