Αποστολή της ActionAid στη Ρουάντα – Μια θέση στον χάρτη

Σε ποιές λέξεις χωράνε τα όσα ζούμε εδώ κάθε μέρα; Μόνο σε εκείνες των ανθρώπων που με τόσο κόπο και όρεξη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να πετύχουμε το όνειρο. Έτσι, αυτό το post το υπογράφουν εκείνοι που γράφουν την ιστορία: η Βάσω, ο Μανώλης και ο Θεόδωρος, τρεις από τους εθελοντές και Ανάδοχοι Παιδιού της ActionAid, που χτίζουν 4 σχολικές τάξεις στο Γκιτέγκα της Ρουάντας.

“Έχω επιστρέψει μετά από δύο φορές τούβλα (διαβάστε παρακάτω τον Μανώλη για να καταλάβετε τι εστί «τούβλα») και ξαναπάω στη μεταφορά άμμου. Εκεί έχουμε βρει έναν αναπάντεχο βοηθό! Ένα γλυκύτατο πλασματάκι, όπως όλα, άλλωστε, τα παιδιά σε αυτή την πανέμορφη χώρα, έχει γονατίσει και κρατάει τα μπιτόνια, καθώς οι κοπέλες ρίχνουν άμμο μέσα. Το κοριτσάκι αυτό, το οποίο έχει πιθανότατα την ευκαιρία να ζήσει μόνο ένα κλάσμα παιδικής αφέλειας και αθωότητας, προτιμάει να αφήσει το λιγοστό ελεύθερο χρόνο που έχει για να παίξει, για να συμμετέχει και να βοηθήσει τους “musungu”, τους λευκούς, που αναστάτωσαν την καθημερινότητά της και κάνουν ό,τι μπορούν για να αναβαθμίσουν το επίπεδο ζωής της ίδιας, αλλά και των υπόλοιπων παιδιών της κοινότητας.”

“Σε ευχαριστώ ActionAid για την ευκαιρία που μου έδωσες να χαρίσω λίγες ημέρες από τη ζωή μου σε αυτούς που έχουν τόση ανάγκη, σε αυτά τα αγγελούδια.”

Θεόδωρος Γκίτζος

_________________________________

“Η λέξη γυναίκα στην Αφρική είναι συνώνυμη με τη λέξη δύναμη. Είναι κάτι που πηγάζει από την ίδια τους την ύπαρξη. Αγωνίζονται σκληρά για να εξασφαλίσουν αυτό που στο δυτικό κόσμο θεωρείται αυτονόητο. Δεν πρόκειται απλά για τρόπο ζωής, αλλά για ένα συνεχή αγώνα επιβίωσης. Στα πλαίσια αυτού του αγώνα, οι γυναίκες της κοινότητας Gitega κατόρθωσαν σε μια καθαρά πατριαρχική κοινωνία, κάτι εξαιρετικό: τη δημιουργία ενός συνεταιρισμού, που τις ενώνει σ’ έναν κοινό σκοπό. Έτσι στηρίζουν ολόκληρη την κοινότητα μέσα από την πώληση καλαθιών που με πολλή τέχνη και υπομονή δεν κατασκευάζουν απλώς, αλλά δημιουργούν. Οι δημιουργίες αυτές αν και εξαιρετικά χρονοβόρες δεδομένου ότι απαιτούνται συνήθως 6 μήνες για τη δημιουργία ενός και μόνο καλαθιού, είναι ο συνδετικός τους κρίκος, το κοινό τους μυστικό. Είναι αυτό που για μια φορά την εβδομάδα δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτές τις 26 γυναίκες να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα, τα τόσο κοπιαστικά και εξαντλητικά.”

“Οι γυναίκες της Rwanda, δεν είναι μόνο δύναμη, είναι έννοια, είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Κάτω από τον καυτό ήλιο, πασχίζουν για μια καλύτερη ζωή, για τις ίδιες, για τα παιδιά τους, για τις κόρες τους ίσως…”

Βάσω Γκανιάτσου 

_______________________________________

“Στη Ρουάντα, το χτίσιμό ενός σχολείου απαιτεί μεγάλο μόχθο και πολύ κόπο. Μόνο για τα τούβλα, υπάρχει ολόκληρη διαδικασία. Οι εργάτες κάνουν το γύρω του λόφου, ξυπόλυτοι. Αρχίζουν την κατάβαση στην απότομη πλαγιά της άλλης μεριάς του λόφου. Ξαφνικά, μέσα από τη βλάστηση ξεπροβάλει ένα «εργοστάσιο» κατασκευής τούβλων και κεραμιδιών. Απλωμένα κεραμίδια και βουνά από τούβλα που ψήνονται για να στεγνώσουν. Οι εργάτες τα τοποθετούν πάνω σε ένα ψάθινο στεφάνι, το οποίο μετατρέπει το κεφάλι σε ένα είδος πλατφόρμας. Ο αριθμός των τούβλων που μεταφέρουν ποικίλει, ανάλογα με τις αντοχές και το φύλο κάθε εργάτη. Νομίζω πως μέτρησα μέχρι και… 25! Με τα τούβλα στο κεφάλι και συνήθως χωρίς να χρησιμοποιούν τα χέρια τους για να τα στηρίζουν, ξεκινούν τη… μαρτυρική (για εμένα που το έκανα μόνο 2 φορές) ανάβαση προς την κορυφή του λόφου και το σημείο όπου χτίζεται το σχολείο.

Είναι πραγματικά απίστευτη η δύναμη, η αντοχή αλλά και το ψυχικό σθένος αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι κάτω από τον ήλιο, αλλά και υπό βροχή πολλές φορές, κάνουν αυτή τη δουλειά από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα με ένα μόνο διάλειμμα για το λιγοστό φαγητό τους. Μετά από αυτή την εμπειρία, νομίζω ότι κάθε φορά που θα βλέπω σχολείο, όπου κι αν βρίσκεται αυτό, θα φέρνω στο νου μου το σχολείο στο Γκιτέγκα.”

“Και στο μυαλό μου αλλά και στην καρδιά μου, αυτό το σχολείο θα είναι το καλύτερο από όλα τα άλλα σχολεία του υπόλοιπου «πολιτισμένου» κόσμου, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο θα έχει κτιστεί.”

Μανώλης Σαμαράκης

Σε μια χώρα στιγματισμένη από την γενοκτονία, ένα σχολείο δεν είναι απλά ένα κτήριο. Είναι ένα άλμα ζωής για την επόμενη γενιά αυτού του φτωχού χωριού. Και αν αυτό το μικρό βήμα χαρίσει ελπίδα σε μερικά μόνο παιδιά, εκείνα με τη σειρά τους θα χτίσουν την ελπίδα για τα δικά τους και για πολλά περισσότερα. Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει αλληλεγγύη. Ένα μικρό χωριό βρίσκει τη θέση του στο χάρτη. Όχι εκείνον που είχαμε στο σχολείο όταν ήμασταν παιδιά, εκείνον της καρδιάς μας που τον χαράζουμε εμείς, μέρα με τη μέρα.