Ένας πρόσφυγας βοηθάει με τις δεξιότητές του να βελτιωθεί η ζωή των άλλων

Από τη στιγμή που ο Σύρος Mohamed Dhib πάτησε το πόδι του στο χώρο φιλοξενίας στο Καρά Τεπέ της Λέσβου, καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να τον κάνει καλύτερο.

Ακόμα και σήμερα, μήνες αφού μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του σε ένα κοντινό διαμέρισμα, ο ηλεκτρολόγος επιστρέφει στο Καρά Τεπέ κάθε μέρα για να βοηθήσει την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) και τους εταίρους της στη βελτίωση της στέγασης των υπόλοιπων 900 προσφύγων και μεταναστών που μένουν εκεί.

“Χάσαμε τη ζωή μας, πρέπει να αρχίσουμε ξανά να βλέπουμε το μέλλον με θετικό τρόπο”, λέει ο Mohamed, 44 ετών, πατέρας τεσσάρων παιδιών, από την Al-Sabinah, νότια της Δαμασκού. “Δε θέλουμε να περιμένουμε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Έχουμε ανάγκη να απασχολούμαστε, να είμαστε κάτι σε αυτόν τον κόσμο.”

O Mohamed άρχισε να προσφέρει εθελοντικό έργο το περασμένο καλοκαίρι, όταν είδε κάποιους εργάτες να κάνουν μετρήσεις στο έδαφος. Του είπαν ότι εγκαθιστούσαν καλώδια για να αξιοποιηθεί η ηλιακή ενέργεια στο χώρο φιλοξενίας. Έχοντας μεγάλη όρεξη να χρησιμοποιήσει τις δεξιότητές του, ρώτησε εάν μπορούσε να βοηθήσει.

“Τους είπα “τέλεια, είμαι ηλεκτρολόγος, μπορώ να βοηθήσω; Είμαι διαθέσιμος, μπορώ να ξεκινήσω σήμερα””, περιγράφει. Τις περισσότερες μέρες, μαζί με τον αδερφό του Moufeed, 34 ετών, δουλεύουν σκληρά, βοηθώντας εθελοντικά αρχικά να τοποθετηθούν τα καλώδια υπογείως και μετά να εγκατασταθούν οι ηλιακοί συλλέκτες.

Από τον Ιανουάριο, ο Mohamed βοηθάει την Υ.Α. σε μια ευρύτερη προσπάθεια στήριξης των Αρχών, ώστε να τοποθετηθούν προκατασκευασμένοι οικίσκοι στο Καρά Τεπέ. Ο ίδιος και ο Moufeed βοηθούν να συνδεθούν οι νέες μονάδες στέγασης στους ηλιακούς συλλέκτες και να αποσυνδεθούν οι παλιές. Μέχρι σήμερα, η Υ.Α έχει τοποθετήσει 150 προκατασκευασμένους οικίσκους στο χώρο φιλοξενίας στο Καρά Τεπέ, που διαχειρίζεται ο Δήμος Λέσβου, και αναμένονται άλλοι 142.

“Είναι καλύτερα για τα παιδιά μου εδώ”, λέει η 35χρονη Horia Khalil από τη Συρία, μητέρα τριών παιδιών. “Υπάρχει περισσότερος χώρος τώρα απ’ ό,τι εκεί που μέναμε πριν.”

Ζει μαζί με την οικογένειά της στο Καρά Τεπέ από τον Σεπτέμβριο και μεταφέρθηκε σε έναν από τους νέους οικίσκους πριν από οχτώ εβδομάδες.

Η αλλαγή έχει ωφελήσει την εφτάχρονη κόρη της που έχει εφιάλτες και άγχος μετά από όσα πέρασε στο εμπόλεμο Χαλέπι, την πόλη τους στη Συρία. “Δόξα τω Θεώ είμαστε ασφαλείς”, λέει. “Αλλά τα παιδιά μου ακόμα φοβούνται τις βόμβες, ανησυχώ πολύ γι’ αυτά.”

Από τον Ιανουάριο, η Υ.Α. έχει μεταφέρει πάνω από 1.000 ανθρώπους από το κέντρο στη Μόρια, που είναι υπό την ευθύνη των Αρχών, στο Καρά Τεπέ, καθώς και σε διαμερίσματα και σε ξενοδοχεία. Στον αριθμό αυτό περιλαμβάνονται οικογένειες, ασυνόδευτα παιδιά και μόνες γυναίκες. Η Υ.Α. πρόκειται να μεταφέρει άλλες 130 γυναίκες από τη Μόρια, όπου διαμένουν σε ξεχωριστή περιοχή.

Ο Mohamed (αριστερά) και ο αδερφός του Mofeed ετοιμάζουν ηλεκτρικό εξοπλισμό πριν τον συνδέσουν με τους οικίσκους στον χώρο φιλοξενίας στο Καρά Τεπέ. © UNHCR/Achilleas Zavallis

Στο Καρά Τεπέ, το έργο του Mohamed συνεχίζεται. Τον Οκτώβριο, μεταφέρθηκαν με την οικογένειά του σε ένα διαμέρισμα που διαχειρίζεται ο τοπικός εταίρος της Υ.Α., η οργάνωση Ηλιαχτίδα, στην κοντινή πόλη της Μυτιλήνης. Ωστόσο, ήταν πρόθυμος να συνεχίσει την εθελοντική του εργασία στο χώρο φιλοξενίας.

“Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι στο Καρά Τεπέ”, λέει. “Τώρα εάν δε πάω μου λείπει”, προσθέτει στα αγγλικά. Τα έμαθε από τους εθελοντές κατά τη διάρκεια των εφτά μηνών που έμενε εκεί. “Έχω πολλούς φίλους εκεί από όλο τον κόσμο. Μπορώ να μιλάω με πολλούς ανθρώπους, να βοηθάω σε διάφορες δουλειές και να μαθαίνω”.

Για τη σύζυγο του Mohamed, τη Maysoum, που υποφέρει από πόνους στην πλάτη και τον αυχένα, η ζωή στο διαμέρισμα είναι μεγάλη βελτίωση. Είναι χαρούμενη που όλη η οικογένεια, μαζί και τα τέσσερα μικρά παιδιά τους, έχουν αναγνωριστεί ως πρόσφυγες και έχουν τριετή άδεια παραμονής στη χώρα. “Τώρα είμαστε ασφαλείς”, λέει η 37χρονη Maysoum. “Αλλά ακόμα ανησυχώ για το μέλλον, για τα παιδιά μου”.

Οι δύο μεγαλύτερες κόρες τους, η 9χρονη Alissar και η 7χρονη Limar, είναι αρκετά μεγάλες για να θυμούνται το οδυνηρό ταξίδι από τη Συρία στην Ελλάδα μέσω της Τουρκίας την περασμένη άνοιξη. Ο Mohamed διηγείται ότι δέχθηκαν πυροβολισμούς όταν διέσχιζαν τα σύνορα και έπρεπε να κοιμούνται έξω στη βροχή για πολλά συνεχόμενα βράδια.

“Λόγω των παιδιών αποφασίσαμε να φύγουμε”, λέει ο Mohamed. Η πόλη τους καταστράφηκε από τον πόλεμο στη Συρία. “Δε μπορούσαμε να επιστρέψουμε στον τόπο καταγωγής μας”. Η οικογένεια σκόπευε να φτάσει στη Γερμανία, όπου ζουν δύο από τους αδερφούς και μια αδερφή του Mohamed. Παρ’ όλα αυτά, όταν έφτασαν στη Λέσβο τον περασμένο Απρίλιο, άκουσαν ότι έκλεισε η οδός των Δυτικών Βαλκανίων και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το προγραμματισμένο ταξίδι τους.

Ο Mohamed έξω από έναν από τους παλιότερους οικίσκους στο χώρο φιλοξενίας στο Καρά Τεπέ, όπου παρέχει εθελοντική εργασία ως ηλεκτρολόγος μαζί με τον αδερφό του Mofeed. © UNHCR/Achilleas Zavallis

Χωρίς να πτοείται από αυτή την αναποδιά, ο Mohamed όταν έφτασε στο Καρά Τεπέ έβαλε σκοπό να βελτιώσει το χώρο γύρω του. Στην αρχή, έβαλε μια κούνια σε ένα δέντρο για τα παιδιά του. Μετά, μεταμόρφωσε το γεμάτο πέτρες έδαφος έξω από τη σκηνή του σε κήπο με λαχανικά. Η ολλανδική οργάνωση Movement on the Ground του πρόσφερε χώμα, εργαλεία και σπόρους. Δεν πέρασε πολύς καιρός και άρχισαν να ξεπετάγονται φασολάκια, κολοκυθάκια, κρεμμύδια, βότανα και καρπούζια από τη μέχρι τότε άγονη γη.

“Μου άρεσε να τα βλέπω να μεγαλώνουν κάθε μέρα”, λέει ο Mohamed, που φρόντιζε τον καλλιεργημένο κήπο στο σπίτι του πίσω στη Συρία. “Κάνει καλό στο μυαλό όταν πας για ύπνο περιμένοντας να δεις τι θα γίνει την επόμενη μέρα, πόσο θα έχει μεγαλώσει ο κήπος. Κάθε μέρα έχεις την περιέργεια να δεις πώς πάει ο κήπος. Αυτό μου έδινε πολλή χαρά.”

Ο Mohamed κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να βελτιώσει το Καρά Τεπέ και για όλους τους υπόλοιπους. Κατά τη διάρκεια των εφτά μηνών που ζούσε εκεί, έγινε κατά κάποιο τρόπο αρχηγός της κοινότητας. Μάζευε όσους έμεναν εκεί σε εβδομαδιαίες συναντήσεις έξω από τη σκηνή του, όπου συζητούσουν τα θέματα που τους απασχολούσαν με τους υπεύθυνους του χώρου.

“Έβαζα τραπέζια και καρέκλες για τον κόσμο που καθόταν έξω από τη σκηνή μου”, λέει. “Καθόντουσαν και συζητούσαν όλοι μαζί για το πώς θα μπορέσει να γίνει το Καρά Τεπέ καλύτερο, πιο όμορφο.”

Εν μέρει αυτός ο ενθουσιασμός του για τη δουλειά αυτή είναι που κάνει τον Mohamed να θέλει να μείνει μακροπρόθεσμα στο νησί. Οι κόρες του Limar και Alissar ξεκίνησαν σχολείο και μαθαίνουν γρήγορα ελληνικά. Το ζευγάρι έχει μία ακόμα κόρη, την 5χρονη Elian, και έναν 3χρονο γιο, τον Baraa.

Ο γιος του Mohamed, Baraa, παίζει με το θείο του Mofeed, ενώ οι αδερφές του βλέπουν κινούμενα σχέδια, μέσα στο διαμέρισμα που παρείχε στην οικογένεια η Ύπατη Αρμοστεία. © UNHCR/Achilleas Zavallis

Ο Mohamed μαθαίνει επίσης ελληνικά και ελπίζει ότι σύντομα θα μπορεί να βρει δουλειά επί πληρωμή ως υδραυλικός και ηλεκτρολόγος.

“Τώρα στο νησί είμαστε ευτυχισμένοι”, λέει. “Είναι ασφαλές για τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Μπορώ να πάω για δουλειά μέσα στη μέρα και να γυρίσω χωρίς να ανησυχώ γι’ αυτούς. Αυτός είναι ο τόπος μου πια. Τώρα έχω μια νέα ζωή, ένα νέο μέλλον, για μένα, τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου.”

• Της Josie Le Blond, Λέσβος

« Επιστροφή