Τάκλιν στην ξενοφοβία

Είναι αργά το απόγευμα και παρόλο που οι πιο πολλές προπονήσεις έχουν τελειώσει από ώρα, το προπονητικό κέντρο της Π.Α.Ε. ΑΕΚ στα Σπάτα σφύζει από ζωή. Σήμερα, χάρη στις προσπάθειες των ανθρώπων των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδος και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.), το κέντρο έχει διαφορετικούς επισκέπτες από ό,τι συνήθως. Ενώ ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, με φόντο τους ελαιώνες αλλά και τα αεροπλάνα που αναχωρούν από το Ελ. Βενιζέλος, δύο ομάδες βγαίνουν στον μοντέρνο και αψεγάδιαστο αγωνιστικό χώρο για ένα παιχνίδι που η νίκη δεν παίζει κανένα μα κανένα ρόλο, αλλά που ο ευγενής ανταγωνισμός και το αθλητικό πνεύμα χτυπάνε κόκκινο ή μάλλον… κίτρινο!

Στο ένα μισό του γηπέδου έχει παραταχθεί μια ομάδα από τις μικτές Ακαδημίες της ΑΕΚ, ενώ το άλλο μισό γεμίζει η “Εθνική Ομάδα Προσφύγων”. Μια ποδοσφαιρική ομάδα που απαρτίζεται από νέα παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων που φιλοξενούνται στον Ελαιώνα και το Σχιστό και έγινε πραγματικότητα μέσα από τις προσπάθειες των Παιδικών Χωριών SOS.

“Η σημερινή μέρα, το σημερινό αυτό ιδιαίτερο αθλητικό γεγονός έδειξε για άλλη μια φορά την ευαισθησία της Ύπατης Αρμοστείας όσο αφορά όχι μόνο την διαχείριση των προσφύγων αλλά πολύ περισσότερο τη δυνατότητα να τους δίνει την αίσθηση της ελπίδας”, τονίζει ο Γεώργιος Πρωτόπαππας, Γενικός Διευθυντής των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδος.

Και η ΑΕΚ είναι σίγουρα ένα σωματείο που έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα των προσφύγων καθώς ιδρύθηκε το 1924 από ξεριζωμένους από μια άλλη χώρα Έλληνες, κάτι που υπογραμμίζει και ο όπως πάντα σοβαρός και επιβλητικός Ντούσαν Μπάγιεβιτς καλωσορίζοντας την προσφυγική ομάδα:

“Αυτά τα παιδιά που έχουνε φύγει από τα σπίτια τους, από δυσκολίες, από πολλά άσχημα πράγματα, τουλάχιστον εδώ ελπίζω να ξεχάσουν για λίγο όλα αυτά τα κακά και να περάσουν πιο ωραίες, πιο ευχάριστες στιγμές. Πιστεύω ότι αυτή η χώρα που τους αγκάλιασε προσφέρει πολλά και πως ο καθένας από αυτούς δεν θα χάσει την πίστη του.”

Μετά από ένα εξαιρετικό παιχνίδι – όπου δεν έλειψε ο ανταγωνισμός και το όμορφο ποδοσφαιρικό θέαμα – στο μικρό γεύμα που ακολούθησε, οι παίκτες των δύο ομάδων γνωρίστηκαν και αντάλλαξαν δώρα, ευχές και κουβέντιασαν για τη μεγάλη τους αγάπη, το ποδόσφαιρο.

“Πρωτοβουλίες όπως αυτή, αναδεικνύουν ότι όλα είναι δυνατά μέσα από δράσεις που προωθούν τη συμμετοχή των προσφύγων στην κοινωνική ζωή. Από την αποδοχή έως την ένταξη. Από τη φιλία έως τη θεραπεία του τραύματος που μπορεί να έχει ένας πρόσφυγας λόγω των δύσκολων καταστάσεων που έχει βιώσει”, δήλωσε ο κ. Πέτρος Μάστακας, Υπεύθυνος Προστασίας τηςΥ.Α.

Mετά τον αγώνα, οι συντελεστές της εκδήλωσης και παίκτες των δύο ομάδων γνωρίστηκαν και αντάλλαξαν δώρα ευχές και κουβέντιασαν για τη μεγάλη τους αγάπη, το ποδόσφαιρο. © UNHCR/Christos Tolis

Μια από τις επόμενες ημέρες, στο κέντρο φιλοξενίας του Ελαιώνα, συναντάμε τους προπονητές και τους παίκτες της “Εθνικής Ομάδας Προσφύγων” στην έδρα τους να προπονούνται. Κάτι που είναι πια τρόπος ζωής για αυτούς.

Ο Μοχάμεντ Ραμί, 19 χρονών από το Μάλι, που έφυγε λόγω του πολέμου αφήνοντας πίσω την οικογένειά του, μας λέει:

“Πέρασα δύσκολα για να φτάσω εδώ. Η θάλασσα με φόβισε πάρα πολύ, υπήρχε θαλασσοταραχή. Πολλά μού πέρασαν απ΄το μυαλό. Σκέφτηκα πως ήμουν νέος, πως ίσως κάτι κακό να συνέβαινε αλλά υπάρχουν στιγμές που πρέπει να ρισκάρουμε στη ζωή και το αποφάσισα. Αφού ήρθα εδώ, θέλω να μείνω εδώ. Το όνειρο της ζωή μου είναι να γίνω ποδοσφαιριστής και ελπίζω πως θα βρω στην Ελλάδα την δυνατότητα να γίνω επαγγελματίας. Μου λείπουν οι γονείς μου αλλά όταν κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα θα μπορέσω να τους δω ξανά.”

Ο μόνος Αφγανός της ομάδας, ο Αμπντουλάχ Σαν, 21 ετών, που βρίσκεται στον Ελαιώνα με τους γονείς και τους δύο αδερφούς του, έχει λίγο διαφορετικές φιλοδοξίες.

“Καμιά φορά δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω στην ομάδα, καθώς κανείς δεν μιλά τη γλώσσα μου, π.χ. δεν ξέρω πώς να πω σε κάποιον ‘στείλε μου τη μπάλα!’. Παρ’ όλα αυτά, είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί εδώ. Θέλω να σπουδάσω, να μάθω τη γλώσσα. Έχω κάνει 6 μήνες ελληνικά. Το όνειρό μου είναι να πάω στο Πανεπιστήμιο, να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Νομική και συγχρόνως να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Στο Αφγανιστάν δεν σκέφτομαι να γυρίσω ποτέ, είχα μεγάλα προβλήματα με τους Ταλιμπάν”.

Και οι δύο μιλάνε με μεγάλο ενθουσιασμό για το παιχνίδι με την ΑΕΚ και όταν οι ερωτήσεις περιστρέφονται γύρω από το ποδόσφαιρο το πρόσωπό τους φωτίζεται. Όπως βέβαια φωτίζεται και το πρόσωπο των προπονητών τους, του Δημήτρη και της Ντένιας. Ο Δημήτρης είναι ο συντονιστής του προπονητικού προγράμματος των Παιδικών Χωριών SOS, που ξεκίνησε ως μια απλή δραστηριότητα αποφόρτισης. Δεν περιορίζεται μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά επεκτείνεται και στο βόλεϋ, την άρση βαρών κ.ά. με την πολύτιμη συνδρομή του Διεθνούς Ινστιτούτου Αθλητισμού Πύρρος Δήμας. Η Ντένια είναι προπονήτρια ποδοσφαίρου και ασχολείται με το άθλημα από τα έξι της χρόνια.

Ο Δημήτρης μάς τονίζει πως η ομάδα έχει εξελιχθεί πολύ πια και προσπαθούν ενεργά να βοηθήσουν ορισμένους από τους παίκτες που επιδιώκουν να αρχίσουν μια πραγματική καριέρα.

“Κάνουμε φιλικά παιχνίδια με καλές ομάδες τώρα πια και προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάποια παιδιά να βρουν την τύχη τους. Αυτό που μετράει πιο πολύ όμως είναι πως όση αγάπη δίνεις, τόση αγάπη παίρνεις και ακόμη περισσότερη.”

Από την πλευρά της, η Ντένια νιώθει πολύ όμορφα που μπόρεσε να καθιερωθεί σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο.

“Τα παιδιά με αποδέχτηκαν από την πρώτη στιγμή, έχω πάρει χαμόγελα, έχω πάρει αγάπη, έχω πάρει αγκαλιές και αυτό είναι το σημαντικό. Τους βοηθάμε να κυνηγήσουν το όνειρό τους και παίρνουμε αγάπη. Ό,τι καλύτερο μπορεί να δεχθεί ένας άνθρωπος βοηθώντας ανθρώπους.”

Η συζήτηση μας τελειώνει με τις μπάλες να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας και τις φωνές των παικτών να κυριαρχούν στο κέντρο φιλοξενίας. Την ώρα της προπόνησης τίποτα άλλο δεν μπορεί να ακουστεί πάνω από αυτές. Φωνές χαράς, γεμάτες όνειρα και πίστη στο αύριο.

• Αθήνα, Χρήστος Τόλης

Ο Αμπντουλάχ από το Αφγανιστάν κατά την προπόνησή του με την ποδοσφαιρική ομάδα του Ελαιώνα © UNHCR/Christos Tolis

Οι προπονητές Δημήτρης και Ντένια, από τα Παιδικά Χωριά SOS, που συντονίζουν την Εθνική Ομάδα Προσφύγων στο Σχιστό και τον Ελαιώνα © UNHCR/Christos Tolis

« Επιστροφή